Geplaatst op

Algemene Vergadering Liberale Vrouwen

Op zaterdag 7 maart hielden de Liberale Vrouwen hun jaarlijkse Algemene Vergadering. Zo’n 100 liberale dames zakten af naar Brussel om daar in het Brusselse Parlement de vergadering bij te wonen. Dit jaar kozen de dames voor een speciale act en nodigden het slam-poetry duo lisette ma neza uit, die zich creatief uitten rond vrouwenrechten.

De Liberale Vrouwen verzamelden in het Brusselse Parlement voor hun Algemene Vergadering. Hierbij werden de kerncijfers van de vereniging meegedeeld en blikte men vooruit op de activiteiten van 2020. Daarnaast nodigden de dames lisette ma neva uit, een slam-poetry duo dat zich bezighoudt met vrouwenrechten. “We wilden de Algemene Vergadering dit jaar wat extra pit geven”, zo zegt voorzitter en Brussels Parlementslid Khadija Zamouri. “Daarom kozen we om lisetta me neva uit te nodigen. Zij houden zich bezig met thema’s rond vrouwenrechten en brengen dit op een originele en creatieve manier. Het was een perfecte match”, zo vult ze verder aan. “Daarnaast is het morgen internationale vrouwendag, de ideale gelegenheid dus om wat extra girlpower in de kijker te zetten!”

Daarnaast sluit het algemene gedeelte van de vergadering af met een keynote rond het jaarthema van de Liberale Vrouwen. “Wij werken inderdaad elk jaar rond een specifiek thema, en dit jaar gaat het over singles. Daarom kozen we voor een uiteenzetting over Singels en Wonen door Ksenia Krasnitskaja van de Vlaamse Vereniging voor Ruimte en Planning. Dit in combinatie met de slam poetry zal onze dames zeker van hun sokken blazen”, aldus Algemeen Directeur Alexandra Roumans.

Na het voormiddag programma brachten de dames nog een bezoek aan de tentoonstelling van Claude Monet.

Geplaatst op

Liberale Vrouwen als #ecoheldinnen

Ook in 2019 doen Liberale Vrouwen weer mee met #sustainabilityweekBelgium. We sensibiliseren rond 5 eco-uitdagingen, naar een concept van VUB-fellow Pamela Peeters. De thema’s zijn : energie, afval, welbevinden, natuurbeleving en voedsel.

Dit jaar zetten we je met leuke visuals aan tot een kleine grote daad, zodat ook jij een eco-heldin kan worden !

Vele kleine dingen samen hebben een grote impact! Wat doe jij om de natuur een handje te helpen?

#ecoheroes #sustainabilityweekBelgium

Geplaatst op

Feminae Liberae: Goedele Liekens over Seksueel Geweld

Wanneer nemen we seksueel geweld eindelijk ernstig?

Al twee dagen brandt het beeld van Julie op mijn netvlies. En moet ik aan mijn eigen dochters denken die de leeftijd van Julie hebben.

Ik lees vanalles over wie welke fout heeft gemaakt. Dat debat moét natuurlijk gevoerd worden. Hopelijk neemt men daarbij een voorbeeld aan de doorlichting van de Nederlandse justitie na de moord op Anne Faber in 2017. Ook Anne werd tijdens het fietsen vermoord door een veroordeelde seksuele veelpleger. De conclusies voor de Nederlandse justitie waren vernietigend: de ene inschattingsfout na de andere, te weinig aandacht voor de veiligheid van de samenleving.

Maar dat is niet het enige wat moet gebeuren.
Als seksuologe en psychologe wil ik vooral een andere vraag op tafel leggen: wanneer gaan we als samenleving de pandemie van seksueel geweld ernstig nemen? En vooral: wanneer gaan we inzetten op snelle detectie en preventie?
Opnieuw kunnen we van Nederland leren. Twintig jaar geleden al had men daar door dat je bij seksuele delinquenten onmiddellijk moet ingrijpen. Vroege vergrijpen hebben een belangrijke signaalfunctie. Als je niet onmiddellijk ingrijpt wanneer het misloopt, riskeer je een escalatie met veel ernstigere feiten. Terwijl ik met de Nederlandse Rutgers Stichting verplichte therapietrajecten voor seksuele delinquenten uitwerkte, haalde men in ons land de schouders op. “Boys will be boys” en nog meer van dat soort onzin, hoorde ik.

Ik mag echt hopen dat de geesten intussen gerijpt zijn.
Men kan seksueel geweld niet blijven onder de mat vegen. In ons land worden elke dag opnieuw vrouwen verkracht, afgeranseld, gepest, bedreigd, vernederd en geïntimideerd. Elke dag doen acht vrouwen aangifte van verkrachting. In slechts 4 procent (!) van die verkrachtingen, leidt de aangifte tot een veroordeling. België werd voor dit schandalig lage cijfer door de Verenigde Naties op de vingers getikt.

We zijn één van de enige Europese landen die geen wet heeft die huiselijk geweld strafbaar stelt. Nochtans komen er in ons land 40.000 klachten over huiselijk geweld binnen bij de politie. Dat zijn er 110 per dag. Twee op de drie klachten worden geseponeerd, wat betekent dat het Openbaar Ministerie beslist om niemand te vervolgen. Die 40.000 klachten leiden maar in 40 gevallen tot een tijdelijk huis- en contactverbod voor de dader. De aanpak van huiselijk geweld is dus blijkbaar maar een probleem van een paar nullen na de komma. Quod non.

En à propos, kunnen we ook stoppen met vrouwen de schuld te geven wanneer ze verkracht worden? Mijn bloed ging aan het koken toen ik las dat Julie ‘op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was’. Als er één iemand op dat ogenblik ergens anders hoorde te zijn was het de moordenaar. In de cel, voor vele jaren, want tot twee keer toe veroordeeld voor verkrachting. Met het noodlot of met brute pech heeft dit niets te maken. Dat zelfs maar suggereren, is het zoveelste voorbeeld van victim blaming, waarbij meisjes en vrouwen de schuld krijgen omdat sommige mannen hun poten niet kunnen thuishouden.

dit opiniestuk is van Goedele Liekens

Geplaatst op

Liberale Vrouwen for Life

Warmste week

Wij organiseren dit jaar opnieuw een veiling in het kader van de De Warmste Week van Studio Brussel. Als goed doel hebben wij dit jaar gekozen voor Nasci vzw, een organisatie die zich inzet voor kansarme alleen- en aanstaande moeders en hun kinderen.

U kan bieden op:

Een gesigneerd truitje van de Belgian Cats, onze nationale dames basketbal ploeg. Klik hier.

Zilveren hanger “Gutter” van Kariniski. Juwelenlijn van ontwerpster Carine Audenaert-Attanasio. Klik hier. 

Een knipbeurt voor 1 persoon door kapper-burgemeester Francesco Vanderjeugd. Klik hier. 

Een zilveren ring op maat gemaakt door onze voorzitter Khadija Zamouri.

(foto volgt)

Een etentje voor 3 met Vlaams Parlementslid en jongste blauwe burgemeester Francesco Vanderjeugd. Klik hier. 

Bieden kan vanaf maandag 17 december tot vrijdag 21 december via onze facebookpagina. Een bod is alleen geldig als het aangevuld werd onder 1 van de foto’s in het album “Liberale Vrouwen for life: veiling” op facebook.

U kan ook bieden via mail (info@liberalevrouwen.be) of via telefoon (042/280.37.47). Dan voegen wij uw bod aan bij de juiste foto.

U kan uiteraard ook altijd gewoon een gift doen! Dat kan via onze speciale Nasci-pamperrekening: BE43 9731 7373 3401

En dan nu, bieden maar! 

Geplaatst op

Born in Brussels

Maggie De Block gaat voor zorg op maat voor kwetsbare zwangere vrouwen

BRUSSEL, 11/12/2018 – Vandaag is ‘Born in Brussels’ boven de doopvont gehouden. ‘Born inBrussels’ is een nieuw project voor kwetsbare zwangere vrouwen dat er komt opvraag van minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open Vld).

Jaarlijks worden meer dan 23.000 kinderen geboren in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Meer dan een derde van hen komt in een kwetsbaar gezin terecht. Vaak krijgen kwetsbare zwangere vrouwen tijdens hun zwangerschap niet de zorg die ze nodig hebben. Dat heeft gevolgen voor hun gezondheid, maar ook voor die van hun ongeboren kinderen. Via ‘Born in Brussels’ wil minister De Block dit verhelpen.

Minister De Block: “Ik draag dit nieuwe project een warm hart toe. Zorgen voor zwangere vrouwen is zorgen voor de toekomst van hun kinderen. Als maatschappij moeten we moeders en kinderen ondersteunen zodat ze kansen krijgen die ze verdienen.”

Screeningsinstrument
In het kader van‘Born in Brussels’ zullen de meest kwetsbare zwangere vrouwen gedetecteerd worden. Prof. Katrien Beeckman en de Vrije Universiteit Brussel werkten daartoe een wetenschappelijk onderbouwd screeningsinstrument uit, dat vanochtend is voorgesteld aan het publiek. De bedoeling is dat alle Brusselse die actief zijn rond sociaal beleid, moeder- en kindzorg en armoedebestrijding dit instrumentgebruiken om zo de meest kwetsbare zwangere vrouwen naar de zorg te leiden die ze nodig hebben. De betrokken zorgverleners zullen ook één netwerk vormen om deze doelgroep samen zo goed mogelijk op te vangen.

Het project wordt eerst opgestart in de gemeenten van Brussel waar de nood het hoogst is: Stad Brussel, Sint-Jans-Molenbeek, Sint-Joost-ten-Node, Anderlecht en Koekelberg.

Wij als Liberale Vrouwen vinden dit uiteraard een fantastisch en liberaal project, dat zich richt op de gezondheidszorg voor kwetsbare zwangere vrouwen.

Nasci, centrum voor arme moeders en hun kinderen, dat wij als Liberale Vrouwen steunen, is nog heel iets anders. Daar kunnen arme moeders spullen en begeleiding krijgen, al is er ook een gezondheidselementje aan, namelijk  de doktersconsultatie ter plekke. Vaak worden de vrouwen die bij Nasci in aanmerking komen voor hulp, juist doorverwezen vanuit de medische sector, omdat ze nà de bevalling geen uitzet voor hun baby hebben, en voor zichzelf ook niet eens de meest basic spullen. Nasci kan zich misschien nog wel aan méér hulpvragers hierdooor verwachten. Onze steun vanuit Liberale Vrouwen blijft dus meer dan ooit nodig. Op ons komt het aan!

Geplaatst op

Voor mij ben je elke dag speciaal – Annelies De Pauw

Annelies De Pauw

Vrouwen met een mening, vrouwen met expertise ter zake, vrouwen die nu eens echt iets kwijt willen. De Liberale Vrouwen geven vrijgevochten vrouwen een forum  via onze nieuwe blog “feminae liberae”. Vandaag laten we onze eigenste Annelies De Pauw aan het woord, afdelingscoach van de Liberale Vrouwen en mama van een kind met een beperking. Vandaag is het internationale dag voor mensen met een beperking.

 

Op 11 oktober 2008 werd onze klein reus geboren met zijn 4.3 kg: Lowie, alias “Luigi.” De pediater werd er bijgehaald want, na een vlekkeloze bevalling, zag hij er toch ietwat “speciaal” uit. Hij had een voorkeur om het hoofdje steeds dezelfde kant te draaien en nooit de andere zijde, wat een afgevlakt hoofdje gaf. “Ok, dat wordt dan een tijdje kinesist,” zo zei de pediater. Maar eerlijk, mijn man en ik voelden toen al dat er meer aan de hand was. Ook de maanden nadien werd ons dat alsmaar duidelijker. Alles was anders, héél anders dan bij broer Jules. Wenen, wenen en wenen. Dag in, dag uit, dag en nacht, elk uur, ook het eten liep niet vlot. Sliep hij uiteindelijk 10 min, dan lag je al te peinzen: nu gaat het komen en meestal zaten we er ook niet ver naast. Absoluut een ‘specialleke’, die Lowie.

Alles was helemaal niet ok, maar bespreekbaar was het blijkbaar niet. Voor niemand.

Vele dokters passeerden de revue: gastro-enteroloog, osteopaat, NKO, … . En alle trukken uit de trukkendoos werden uitgeprobeerd: lichtje aan, kamer op kier, muziekje, bedje wat omhoog zetten, grotere knuffels weghalen, strak instoppen, tussen ons in leggen, ermee rond wandelen en liedje zingen… you name it, we dit it. Ondertussen waren we een jaar verder, hij ging al naar de kinesist (op ons eigen initiatief, blijkbaar zagen we als enige zijn vertraagde ontwikkeling). Op zijn 2 jaar kon Lowie dan uiteindelijk stappen. Yes! En weende hij ook nog steeds, dag en nacht, elk uur.
Op een bepaald moment stond ik in het ziekenhuis voor een routine controle voor Lowie. Ik kon het bureautje van de pediater maar niet vinden. Waar had die zich nu toch verstopt? Ik was er al zoveel geweest. Huilend stond ik op de gang. Iemand bracht me bij de dokter. Hij voerde zijn onderzoek uit. “Alles ok! U kan terug naar huis.” Alles was helemaal niet ok, maar bespreekbaar was het blijkbaar niet. Voor niemand. Gewoon negeren.

Een paar weken later stond ik aan de kassa in de supermarkt, zonder geld, zonder bankkaart, … Met een paar uur slaap per nacht, al anderhalf jaar, kan je al eens vergeten. Maar het was meer dan dat. Huilen deed ik, bij alles wat ik deed gedurende dagen, weken, … De dokter zette me een tijdje thuis. Eindelijk wat rust. Of toch niet. Op 2.5 jaar trok Lowie naar de gewone kleuterschool, maar algauw bleek dit niet te werken voor hem. De beste, maar niet de gemakkelijkste, oplossing was naar Vlezenbeek te trekken, naar een gerenommeerde revalidatieschool. Dit was op een uur rijden van onze woonplaats, gespecialiseerd onderwijs vind je jammer genoeg niet op enkele km van je huis.

Lowie leerde degelijk praten en werd eindelijk een blij kind. Het was ook in die tijd dat hij beter begon te slapen. Kon hij eindelijk alle prikkels verwerken door te kunnen praten? Of was het gehuil er gewoon uitgegroeid? Hij bleef daar 2 jaar. Samen met de grootouders regelden we de ritten: elke ochtend: een uur heen, een uur terug… om half 4 hetzelfde verhaal. Als “afsluiter” (na 2 jaar moest hij er weg) mochten we naar de neuroloog. Diagnose: Lowie had een algemene ontwikkelingsachterstand en een matige tot ernstige mentale handicap, we moesten op zoek naar een school type 2. En de toekomst rond zijn 18e? Beschutte werkplaats en begeleid wonen. Voilà zie, dàt was lekker kort en bondig. En trek nu maar je plan. Stilte in de auto op weg naar huis. Waar zijn die roze wolken? Ze zijn er nooit geweest…

Je denkt, je piekert, maar ook niet te lang… Er is daar een ventje die op je wacht en die op je rekent. En hoe langer je erover nadenkt, hij zal ALTIJD op ons rekenen. Zoals élk kind, ik hoor het u al denken. Maar hij zal zijn leven niet zelfstandig kunnen leiden, zoals andere kinderen. Je kind loslaten, zeggen ze dan, ik wou dat ik het wat meer kón doen. Lowie is nu 10 jaar, gaat naar een fantastische school in de buurt. Ondertussen werd ook ASS (Autisme spectrum Stoornis) vastgesteld. Ach, what’s in a name hé? Het schrikt ons niet meer af.

Lowie werd onze 2e hoofdprijs, na Jules, al duurde het een tijdje eer we beseften wat die prijs écht inhield.

Lowie is gelukkig… én hij lacht nu, elke dag, elk uur… en wij? Wij bekijken het dag per dag. Aan de verre toekomst wordt ten huize Spruyt niet teveel gedacht. Of misschien toch, heel soms, heel stilletjes met z’n 2, heel bezorgd. Lowie werd onze 2e hoofdprijs, na Jules, al duurde het een tijdje eer we beseften wat die prijs écht inhield. Het werd een lesje in nederigheid en in geluk vinden in kleine dingen. Die roze wolken zijn misschien toch niet zo veraf… Wij laten ons niet opjagen door een naar perfectie strevende maatschappij, waar de druk om te presteren zo hoog ligt. Laat ons maar gewoon doen (das al erg genoeg bij ons).

Het leerde me ook nog enkele andere, minder fraaie dingen, nl. dat mensen met een beperking té veel aan de kant worden gezet, té weinig kansen krijgen én ook hun toekomst wordt gehypothekeerd door ellenlange wachtlijsten in instellingen/dagcentra waardoor ouders verplicht worden te stoppen met werken of een privé initiatief zich opdringt terwijl de regering zijn taak ontloopt. Ik heb het ook over de administratieve doolhof waarin wij jarenlang verloren liepen. En dan is er nog de ondersteuning van de ouders, die is er niet. Je kan op weinig of geen empathie/hulp rekenen.

Vandaag is het de Internationale Dag voor Mensen met een beperking. Eens 1 dag aan hen denken? Gemakkelijk toch. Deze dag zou niet moeten hoeven. Ze zijn gewoon deel van de maatschappij. Maar het feit dat ik het toch nodig acht hier ons verhaal te vertellen, zegt genoeg. We zijn er nog niet, bijlange niet.

Deze dag zou niet moeten hoeven. Ze zijn gewoon deel van de maatschappij. Maar het feit dat ik het toch nodig acht hier ons verhaal te vertellen, zegt genoeg. We zijn er nog niet, bijlange niet.

Geplaatst op

Khadija Zamouri nieuwe voorzitter socio-culturele Liberale Vrouwen

Khadija Zamouri

Persbericht – 17 november 2018

Khadija Zamouri nieuwe voorzitter socio-culturele Liberale Vrouwen

Op zaterdag 17 november werd Brussels parlementslid Khadija Zamouri verkozen tot nationaal voorzitter van de sociaal-culturele vereniging Liberale Vrouwen. Met 10.000 leden verspreid over Brussel en Vlaanderen ijvert de vrouwenvereniging voor gelijke kansen in een vrije samenleving. Khadija Zamouri wil als nieuwe voorzitter jong en divers talent aantrekken en de stem van de vereniging luid laten klinken in het maatschappelijk debat.

Aviva Dierckx, uittredend voorzitter, zal nog steeds zetelen in de Raad van bestuur van de vereniging. Ze geeft graag de fakkel door omdat die in goede handen terechtkomt: “Khadija is een madam naar mijn hart. Intelligent, spontaan en alles behalve op haar mondje gevallen. Bij haar zijn ‘mijn madammen’ in meer dan capabele handen. Ik kijk uit naar wat zij als voorzitter allemaal zal verwezenlijken.”

“Ik beschouw het als een eer om de fakkel van Aviva Dierckx over te nemen en voorzitter te worden van deze dynamische vrouwenbeweging. We hebben de ambitie om meer dan ooit aanwezig te zijn in Vlaanderen en Brussel met onze boodschap van vrijheid en emancipatie”, klinkt het bij kersvers voorzitter Khadija Zamouri.

De Raad van Bestuur werd uitgebreid met een aantal jonge en/of nieuwe gezichten uit heel Vlaanderen. Opvallend hier is de Gentse Alana Herman, niemand minder dan de kleindochter van de liberale grande dame Lucienne Herman-Michielsens. Lucienne is onlosmakelijk verbonden met de abortusstrijd in België en Alana heeft duidelijk de microbe voor het strijden voor vrouwenrechten en emancipatie overgeërfd van haar grootmoeder.

“Met de gevestigde waarden en het nieuwe jonge geweld starten we aan een nieuw hoofdstuk voor onze vereniging. Het nieuw decreet sociaal-cultureel werk stelt ons voor heel wat uitdagingen maar die buigen wij liberalen uiteraard om naar opportuniteiten. De Liberale Vrouwen maken zich klaar voor de toekomst!” Besluit Zamouri.

 

Volledige Raad van bestuur 2018-2022:
Bellin Annie
Blavier Fabienne
Bullens Anita
Callebert Sigrid
Claeys Yolande
De Cock Lieve
De Groen Anne-Marie
De Mol Marie-Anne
Deryckere Marianne
Dierckx Aviva
Goethals Lorie
Herman Alana
Himpe Mieke
Jacobs Aline
Maes Annita
Roumans Alexandra
Schiepers Colette
Vandersmissen Frieda
Van Riet Iris
Verhelst Christine
Zamouri Khadija

Geplaatst op

Boek : De eeuw van de vrouw

kaft de eeuw van de vrouw

Alexander De Croo stelt in zijn boek De Eeuw van de Vrouw dat feminisme ook mannen bevrijdt.

Deze boekbespreking door Aviva Dierckx verscheen eerder in Het Volksbelang

Vicepremier Alexander De Croo schreef een verrassend boek over een betere toekomst, één waar de rol van vrouwen met meer ambitie en minder vooroordelen wordt ingevuld. Verrassend van een man, ongewoon voor een politicus. Dat vond hij zelf ook, want hij was nièt al jarenlang pleitbezorger van de feministische zaak. Hij legt uit dat hij, opgroeiend in een nest van sterke en vrije mensen, en met een moeder-feministe, er waarlijk van overtuigd was dat de inspanning van haar generatie genoeg geweest was. “Alle grote symbolische verworvenheden zijn er: stemrecht, recht op abortus, kinderopvang. Ik dacht: we zijn er al en anders komen we er wel,” zegt hij naar aanleiding van de boekvoorstelling. Die mening heeft hij grondig en ook systematisch herzien.

Afrikaanse oogopener
De grote oogopener kwam voor Alexander De Croo door zijn functie als Minister van Ontwikkelingssamenwerking, die hem toonde hoe het in de armste gebieden steeds vrouwen zijn die het méést de dupe zijn. Daarna ging hij ook inzien dat wat hier in het westen verworven is, snel bedreigd kan worden, en dat zelfs zonder die dreiging, het werk nog niet helemaal àf is. Klein voorbeeldje: wat betreft gendergelijkheid staat België maar op plaats 31 van de ranglijst van het World Economic Forum.

Iedereen wint erbij
De Croo maakt een state-of-the-union van gender(on)gelijkheid, met de heldere kijk van iemand die het allemaal ontdekt, en met het hart van een liberaal.  De vinger wordt niet alléén maar op zere wonden gelegd, de auteur zoekt ook naar medicijnen!

Die zitten natuurlijk in een blauw flesje en de receptuur is duidelijk geschreven door iemand met een economische bril op, maar feministische eerlijkheid doet ons toegeven dat zijn analyses en oplossingen ook precies samenvallen met die van het overgrote deel van de vrouwenbeweging.

De auteur ziet dat de samenleving zoveel potentieel aan welvaart laat liggen, door de helft van de bevolking niet op haar mogelijkheden te laten functioneren. Hier haalt hij mosterd bij OESO cijfers die voorrekenen dat als ¾ van de vrouwen werkt, zoals dat nu bij mannen het geval is, er een economische groei van 12 % ontstaat. Wat meteen een ‘bedreiging’ ontkracht: een extra job voor een vrouw betekent dus niet automatisch een minder voor een man. Hij ziet ook meer levenskwaliteit en beter evenwicht tussen werk en vrije tijd als we een aantal rollen herbekijken. De Croo pleit dan ook voor meer kinderopvang, een cultuur van zorgende vaders en dus echt gedeeld ouderschapsverlof, minder deeltijds werkende vrouwen of meer deeltijds werkende mannen, een einde aan de loonkloof en bijvoorbeeld bedrijven verplichten de gemiddelde lonen van mannen en vrouwen openbaar te maken, en tenslotte meer mix aan de top. Daarom is hij zelfs niet schuw van quota M/V in een regering!

Iedereen feminist
‏Maggie De Block is begonnen Alexanders boek cadeau te doen in haar cava-clubje, maar gaat het nu ook schenken aan al haar medewerkers. Zo, nu weet u wat we moeten doen: dit boek vandaag massaal aan mannen-medestanders cadeau doen, maar zeker ook enkele exemplaren als werkdocumenten oormerken voor wanneer we ons liberaal programma voor volgend jaar opstellen.

Aviva Dierckx

 

“De eeuw van de vrouw – hoe feminisme ook mannen bevrijdt”
van Alexander De Croo
uitgeverij Polis  ISBN 978-94-6310-204-9     –  19,99 EUR

Geplaatst op

Jezelf accepteren doet wonderen – Kirsten Jönsson

Vrouwen met een mening, vrouwen met expertise ter zake, vrouwen die nu eens echt iets kwijt willen. De Liberale Vrouwen geven vrijgevochten vrouwen een forum  via onze nieuwe blog “feminae liberae”. Vandaag laten we de Kirsten Jönsson (29), leerkracht en blogster, aan het woord over body positivity en het belang van jezelf te accepteren zoals je bent. 

Mijn naam is Kirsten Jönsson en ik startte een blog/instagram pagina rond body positivity. Met body positivity leer je je eigen lichaam allereerst te accepteren en later er zelfs van te houden. Ik wil met deze pagina niet alleen mensen aanspreken met een maatje meer, maar iedereen die zich wel eens onzeker voelt over zijn/haar lichaam. Overal in de maatschappij worden we geconfronteerd met het streven naar het perfecte lichaam. Onze economie is gebouwd op onze onzekerheden. Het is rebels om van jezelf te houden in onze maatschappij.

Onze economie is gebouwd op onze onzekerheden. Het is rebels om van jezelf te houden in onze maatschappij.

Ik ben met de pagina gestart omwille van mijn eigen verleden. Ik ben heel lang niet tevreden geweest over mezelf. Dit ging vaak heel ver, ik haatte mijn lichaam. Mijn leven draaide om het bereiken van het perfecte lichaam. Ik heb dit op enorm veel verschillende manieren geprobeerd. Dit ging van elke calorie tellen, tot proteïnerepen/shakes en extreem sporten. Als ik hier nu over nadenk, besef ik dat de meeste diëten die ik probeerde echt niet gezond zijn. Mijn lichaam heeft dit vaak aangegeven, maar extreem gemotiveerd als ik was, negeerde ik deze signalen. En ik merk dat veel mensen dit doen. Uitspraken als “heb je honger, drink dan wat water”, “no pain, no gain” slagen echt op niets. Je moet luisteren naar je lichaam. Pijn en honger zijn heel duidelijke signalen. Daarnaast ken ik niemand die na een dieet voor altijd op gewicht is gebleven. Tijdens mijn yoyo-jaren zag ik mezelf echt als een mislukkeling. Ik had niet genoeg discipline, ik was mislukt, deze keer zou het wel lukken. Ik was zo ongelukkig. Nu besef ik dat mijn lichaam is wat het is, dit is hoe ik moet zijn. Mijn lichaam is er om me te beschermen, om me in leven te houden, en om die redenen moeten we van ons lichaam houden.

Door deze extreme focus op mijn lichaam in het verleden, kon ik niet meer van het leven genieten. Ik voelde me steeds schuldig als ik iets at. Ik sloot me heel vaak op en deed nooit wat ik echt wilde doen. Enkele weken geleden zat ik bij de diëtiste en zij stelde mij enkele heel harde maar confronterende vragen. Ze vroeg me hoe ik mezelf zag. Ik zei dat ik mezelf zag als een lelijke dikke vrouw en dat ik eigenlijk gewoon gelukkig wou zijn. Daarna vroeg ze me of ik gelukkig was toen ik bij het vorige dieet het ideaal van 60kg had bereikt. Toen ik hier “nee” op antwoordde, schrok ik hier zelf van. Ik dacht altijd dat dun zijn gelijk was aan gelukkig zijn, maar dit bleek niet zo. Onderweg naar huis besloot ik dat er iets moest veranderen. Ik opende mijn social media en verwijderde alle fitness modellen, alle transformatie-pagina’s, enzovoort. Ik maakte een klik, ik zou mijn lichaam met meer respect behandelen, want ik was mijn eigen grootste vijand.

Ik maakte een klik, ik zou mijn lichaam met meer respect behandelen, want ik was mijn eigen grootste vijand.

Ik startte de pagina, size_positive, om anderen hier ook van te overtuigen. Je eigen lichaam haten is verschrikkelijk. Het neemt je hele leven over. Ik merk, door mijn beroep, dat ook veel jonge mensen onrealistische idealen nastreven. Ik vroeg ooit in de klas wat de leerlingen aan zichzelf zouden veranderen. Alle leerlingen noemden een fysiek kenmerk van zichzelf op, dit ging van een kleinere neus, naar gewichtsproblemen, tot zelfs andere tenen. Ik wil met deze pagina laten zien dat jezelf graag zien je leven kan veranderen. Als ik nu nadenk over alle tijd die ik verloren ben tijdens het diëten, alles wat ik mezelf ontzegd heb de afgelopen jaren, heb ik hier echt veel spijt van. Ik wil laten zien dat je je leven moet leven. Je moet zijn wie je bent. Stop met jezelf proberen te veranderen, je bent goed hoe je bent. Jaag je dromen na, niet het perfecte lichaam. Door alle soorten lichamen te laten zien op sociale media, en later ook (hopelijk) in de normale media (magazines, televisie, etc), laten we zien dat het oké is dat we er niet allemaal hetzelfde uitzien. Ik wil samen met de rest van de body positivity community een revolutie op gang brengen, meer diversiteit in de media!

Ik wil samen met de rest van de body positivity community een revolutie op gang brengen!

 

Volg Kirsten!
Op Instagram: https://www.instagram.com/size_positive/
Via haar blog: https://sizepositive.wordpress.com/

 

Kirsten Jonsson