Geplaatst op

Schrijf het van je af! – Hoe onze afdelingscoach een octopus werd op één week tijd

Deze week brengen we het verhaal van een sterke vrouw in deze bizarre tijden van Corona. Het verhaal van onze afdelingscoach Rebecca die open en eerlijk vertelt over hoe ze de balans probeert te vinden in deze vreemde periode.

Help, ik heb het gevoel dat ik een octopus ben! Je weet wel, dat prachtige dier met 8 tentakels of vangarmen. Ja vangarmen, want zo voel ik me: ik hang aan touwtjes of liever touwen. 

Dat is hoe het vandaag voelt: ik werk thuis, maar ik ben ook mama , dochter, mental coach, poetsvrouw, ik doe het huishouden, de boodschappen en ik help mijn echtgenoot die ook niet weet waar eerst te lopen (hij werkt namelijk in de geestelijk gezondheidszorg)…. Meegeteld? Dat zijn 8 vangarmen! Het gaat even niet. Wie kent het gevoel? En wat doe jij ertegen?

Ik weet het, ik mag niet klagen. Er zijn mensen die het veel lastiger hebben dan ik (ik ben nog gezond en mijn familie eveneens), maar ik denk dat heel wat vrouwen zich hierin herkennen. We werken van thuis uit en draaien –tig dubbele shiften. Dat is zeker geen verwijt naar ‘de mannen’ toe, want nee, mijn echtgenoot doet zijn best en probeert zoveel mogelijk te helpen. Alleen, zijn werk is momenteel zoveel belangrijker dan dat van mij: hij kan voor veel mensen een wezenlijk verschil maken.

En ik dan? Ik kan dat ook!

Voor mijn moeder bijvoorbeeld, met mijn dagelijkse berichtjes en telefoontjes, want ik mag haar niet bezoeken. Ze is gelukkig (nog) niet hulpbehoevend, maar wel alleenstaand. Zwaar, maar ze slaat er zich doorheen, altijd positief en vooruitziend…  mijn voorbeeld! 

Ook voor mijn kinderen kan ik een verschil maken. Ik ben er voor hen. Ze hebben het immers ook niet gemakkelijk: de oudste moet met lede ogen toezien hoe alle producties waar ze aan mocht meewerken, één na één uitgesteld worden; mijn zoon heeft al zijn activiteiten moeten stilleggen. Gelukkig hebben kinesisten ook nog administratieve taken waar ze door moeten en nu tijd voor hebben. De jongste volgt onlinelessen. Niet plezant, zo praten tegen een scherm. Daarnaast komt er een tsunami aan taken en deadlines op haar af, … op alle studenten. Misschien wordt het de hoogste tijd dat rectoren, docenten en leerkrachten even op de pauzeknop duwen, want anders krijgt mijn echtgenoot straks in het postcorona tijdperk nog meer werk. Gelukkig heb ik stevige schouders (spreekwoordelijke schouders, want we mogen elkaar ook niet aanraken, niet knuffelen en dat vind ik het nog het lastigste van al) waarop mijn kinderen kunnen steunen en ben ik er om hen te troosten. Niet dat wij moeders dat niet willen doen he,  hun kinderen troosten, we doen dat met veel liefde en volle overgave zelfs, want daar is een moeder ook goed in. We hadden het gewoon graag anders gehad.

Voor mijn echtgenoot die samen met zijn team bergen verzet met maar één doel voor ogen: hoe loodsen we onze patiënten zo goed mogelijk door deze periode van angst en onzekerheid. Ik ben trots op hem, op zijn inzet en volle overgave. En als dat dan betekent dat ik meer huishoudelijke taken moet doen (en wie mij kent, weet dat ik dat niet graag doe), dan is dat maar zo. Voor even dan toch, want straks verwelkomen we het postcorona tijdperk en dan ga ik in de tuin zitten: in een luie zetel, met een boek en een glas bubbels, terwijl manlief met de glimlach op zijn gezicht zal poetsen.

Rebecca (nog steeds een feministe)

Heb je na het lezen van dit verhaal zin om zelf in de pen te kruipen over hoe je deze corona-crisis beleeft? Stuur dan je verhaal naar info@liberalevrouwen.be.

Geplaatst op

Feminae Liberae: Goedele Liekens over Seksueel Geweld

Wanneer nemen we seksueel geweld eindelijk ernstig?

Al twee dagen brandt het beeld van Julie op mijn netvlies. En moet ik aan mijn eigen dochters denken die de leeftijd van Julie hebben.

Ik lees vanalles over wie welke fout heeft gemaakt. Dat debat moét natuurlijk gevoerd worden. Hopelijk neemt men daarbij een voorbeeld aan de doorlichting van de Nederlandse justitie na de moord op Anne Faber in 2017. Ook Anne werd tijdens het fietsen vermoord door een veroordeelde seksuele veelpleger. De conclusies voor de Nederlandse justitie waren vernietigend: de ene inschattingsfout na de andere, te weinig aandacht voor de veiligheid van de samenleving.

Maar dat is niet het enige wat moet gebeuren.
Als seksuologe en psychologe wil ik vooral een andere vraag op tafel leggen: wanneer gaan we als samenleving de pandemie van seksueel geweld ernstig nemen? En vooral: wanneer gaan we inzetten op snelle detectie en preventie?
Opnieuw kunnen we van Nederland leren. Twintig jaar geleden al had men daar door dat je bij seksuele delinquenten onmiddellijk moet ingrijpen. Vroege vergrijpen hebben een belangrijke signaalfunctie. Als je niet onmiddellijk ingrijpt wanneer het misloopt, riskeer je een escalatie met veel ernstigere feiten. Terwijl ik met de Nederlandse Rutgers Stichting verplichte therapietrajecten voor seksuele delinquenten uitwerkte, haalde men in ons land de schouders op. “Boys will be boys” en nog meer van dat soort onzin, hoorde ik.

Ik mag echt hopen dat de geesten intussen gerijpt zijn.
Men kan seksueel geweld niet blijven onder de mat vegen. In ons land worden elke dag opnieuw vrouwen verkracht, afgeranseld, gepest, bedreigd, vernederd en geïntimideerd. Elke dag doen acht vrouwen aangifte van verkrachting. In slechts 4 procent (!) van die verkrachtingen, leidt de aangifte tot een veroordeling. België werd voor dit schandalig lage cijfer door de Verenigde Naties op de vingers getikt.

We zijn één van de enige Europese landen die geen wet heeft die huiselijk geweld strafbaar stelt. Nochtans komen er in ons land 40.000 klachten over huiselijk geweld binnen bij de politie. Dat zijn er 110 per dag. Twee op de drie klachten worden geseponeerd, wat betekent dat het Openbaar Ministerie beslist om niemand te vervolgen. Die 40.000 klachten leiden maar in 40 gevallen tot een tijdelijk huis- en contactverbod voor de dader. De aanpak van huiselijk geweld is dus blijkbaar maar een probleem van een paar nullen na de komma. Quod non.

En à propos, kunnen we ook stoppen met vrouwen de schuld te geven wanneer ze verkracht worden? Mijn bloed ging aan het koken toen ik las dat Julie ‘op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was’. Als er één iemand op dat ogenblik ergens anders hoorde te zijn was het de moordenaar. In de cel, voor vele jaren, want tot twee keer toe veroordeeld voor verkrachting. Met het noodlot of met brute pech heeft dit niets te maken. Dat zelfs maar suggereren, is het zoveelste voorbeeld van victim blaming, waarbij meisjes en vrouwen de schuld krijgen omdat sommige mannen hun poten niet kunnen thuishouden.

dit opiniestuk is van Goedele Liekens

Geplaatst op

Feminae Liberae : Alleenwoners are here to stay, zegt Carla Dejonghe

Alleen wonen in perspectief
35% van de Belgische huishoudens bestaat uit één persoon. In grote steden is dat zelfs al 1 op 2 huishoudens. In België wonen zo’n 1,7 miljoen mensen alleen. Alle bevolkingsprognoses wijzen op een verdere toename van deze groep in de komende decennia dus het beleid kan niet blind blijven voor hun noden en vragen.

Als we het hebben over alleenstaanden, dan moeten we trouwens het clichématige beeld van de happy single zoals die geportretteerd wordt in de Amerikaanse serie ‘Sex and the City’ achterwege laten. De grote groep alleenstaanden is zeer divers: vrijgezellen, gescheiden personen, weduwes en weduwnaars, alleenstaande ouders, oudere personen, … Het gaat vooral over een groep mensen die door veranderende situaties alleen komt te staan en dus niet noodzakelijk zelf voor hun alleenwoonsituatie hebben gekozen. Velen onder ons zullen op een bepaald moment in ons leven een tijdje alleen komen te wonen.

Er is trouwens een opmerkelijk verschil tussen de Europese landen onderling. In de Scandinavische landen bestaat de helft van de huishoudens uit eenpersoonsgezinnen, terwijl in de meer Zuidelijke landen zoals Italië, Griekenland en Portugal getrouwde koppels in de meerderheid blijven. Het zou interessant zijn om te onderzoeken hoe deze grote verschillen verklaard kunnen worden.
Inzake het percentage alleenwonenden scoorde het Vlaamse Gewest (31%) in 2018 op hetzelfde niveau als de groep van EU-landen met een laag aandeel alleenwonenden. 
In het Waals Gewest (35%) lag dat aandeel hoger en op hetzelfde niveau als het EU-gemiddelde.
Het Brussels Hoofdstedelijke Gewest (46%) behoorde zoals de Scandinavische landen en Duitsland tot de groep met het hoogste percentage alleenwonenden.

Alleenwoners in de stad
Het aandeel alleenwoners ligt hoger in grote steden. De stad heeft altijd een grote aantrekkingskracht op alleenwoners gehad. Maar die invloed is wederzijds. Het stijgend aantal alleenwoners verandert niet alleen onze manier van wonen en bouwen (kleinere appartementen, gemengde projecten, cohousing), maar ook het weefsel van een stad. Met zijn brede waaier aan ontmoetingsplaatsen, biedt een stad de mogelijkheid om alleen te wonen op een collectieve  manier. De Amerikaanse socioloog Eric Klinenberg is ervan overtuigd dat alleenwoners het verschil kunnen maken in steden. Ze spelen een belangrijke rol bij het revitaliseren van wijken en steden doordat ze hun sociale contacten buitenshuis zoeken en dus de vraag naar ontmoetingsplaatsen toeneemt.

De eerste Belgische belangenvereniging voor alleenwoners
In 2013 lanceerde ik de term ‘singlesreflex’ waarbij ik opriep om bij elke nieuwe beleidsmaatregel even stil te staan bij de vraag wat het effect daarvan zal zijn op mensen die alleen wonen. Tegelijkertijd heb ik ook steeds een systematische doorlichting van onze bestaande regelgeving verdedigd. Op die manier kan men de pijnpunten blootleggen en voorstellen uitwerken voor een meer singlesvriendelijk beleid.

Omdat ik vond dat er meer onderzoek moet komen naar de situatie van alleenwoners, lanceerde ik in het najaar van 2013 een enquête bij de Brusselse alleenstaanden om te peilen naar hun noden en behoeften. Dit gaf me een beter inzicht in de problematieken waarmee alleenwoners geconfronteerd worden.
In die tijd werd er ook aan mijn mouw getrokken om een partij voor alleenstaanden op te richten. Maar de aandacht voor alleenwoners moet een aandachtspunt zijn voor alle partijen, vind ik. Daarom heb ik in 2015 een groep ervaringsdeskundigen bijeengebracht en dat heeft geleid tot de oprichting van all1 vzw. De doelen van deze vereniging zijn: de alleenwoonproblematiek onder de aandacht brengen, lobbyen tegen singlesonvriendelijk beleid, stimuleren van wetenschappelijk onderzoek rond het thema en mensen bijstaan met specifieke vragen/problemen die verband houden met of voortkomen uit hun status als alleenwoner.

Eerlijke fiscaliteit
De Belgische alleenwoner zonder kinderen is de zwaarst belaste categorie in heel West-Europa. Hij draagt gemiddeld 56% van zijn brutoloon af, bij een hoog loon zelfs 60%. De oorzaak daarvan is de belastingvrije som, dat is het deel van je inkomen waarop je geen belasting moet betalen. Voor iedereen geldt een gelijk basisbedrag, dat substantieel wordt verhoogd als je bv. kinderen ten laste hebt. Daarnaast kan een samenwonende, door middel van het huwelijksquotiënt, tot 30% van zijn inkomsten doorschuiven naar de belastingbrief van zijn partner met geen of een laag inkomen en zo in een lagere belastingschijf terechtkomen.
Tot de vroege jaren 2000 kreeg een alleenstaande een hogere belastingvrije som, ter compensatie van de kleinere financiële draagkracht ten opzichte van samenwonenden. Het Grondwettelijk Hof heeft toen geoordeeld dat dit niet correct was. De hervorming van de personenbelasting, zoals besloten in de wet van 10 augustus 2001, beoogde daarom de neutraliteit van de belastingdruk ten aanzien van de gekozen samenlevingsvorm. Volgens deze logica, wordt sinds het aanslagjaar 2005 dezelfde belastingvrije som toegekend aan alle belastingplichtigen, waardoor alleenstaanden een belangrijk fiscaal voordeel verloren. Mijn voorstel is dan ook: verhoog de belastingvrije som dan voor alle belastingplichtigen. Dat is wel conform de grondwet. In België bestaan verschillende forfaitaire belastingen die per gezin worden betaald en niet per persoon. In het Brussels Gewest werd de forfaitaire gewestbelasting van 89 euro in 2016 afgeschaft. Het Vlaams en Waals Gewest heffen nog forfaitaire provinciebelastingen. Bij de invoering van de Vlaamse energieheffing van 100 euro per huishouden per jaar in maart 2016, die intussen gelukkig werd verlaagd naar 10 euro, hebben we onmiddellijk aan de alarmbel getrokken: dit gaat regelrecht in tegen de vraag naar een meer proportionele fiscaliteit. Hetzelfde geldt voor de Vlaamse waterfactuur: Naast het effectief waterverbruik, komt er per adres een vastrecht van 100 euro bij, met een korting van 20 euro per gedomicilieerde. Het vastrecht voor een alleenstaande bedraagt dus 80 euro, voor een gezin van vier personen 20 euro. Zo’n forfaitaire taksen wegen bij alleenwoners extra hard door.

Ook op het niveau van de gemeenten worden forfaitaire taksen geïnd, zoals de afvaltaks. Dat is evenmin eerlijk: Een gezin met kinderen produceert toch veel meer afval dan één persoon. In Mechelen voerde men daarom ter compensatie een ‘Mechelenbon’ van 25 euro waarmee de Mechelse alleenstaanden kunnen betalen bij de lokale handelaars in de stad.

Wij staan een leefvormneutrale fiscaliteit voor, die afgestemd is op de individuele leefvorm en niet op de klassieke gezinssituatie. De fiscaliteit mag bepaalde leefvormen noch bevoordelen noch benadelen.
De Federale minister van Financiën kondigde op 19 mei 2017 aan werk te willen maken van een grotere fiscale rechtvaardigheid tussen de verschillende gezinsvormen. Wat de fiscus vandaag verstaat onder ‘gezin’ beantwoordt al lang niet meer aan de maatschappelijke realiteit. Er woonden nog nooit zoveel alleen als vandaag en echtscheidingen en nieuw-samengestelde gezinnen zijn al lang geen uitzondering meer. Om die reden werd SD Worx gevraagd de fiscale behandeling van werknemers in verschillende gezinsvormen te analyseren. Op basis van deze studie trekt de minister binnenkort met een aantal voorstellen naar de regering. Het is veelbelovend dat de federale regering zich bereid toont om fiscale onrechtvaardigheden tussen de verschillende gezinsvormen te willen blootleggen en oplossingen te zoeken. In de pers lazen we onder andere voorstellen over meer fiscale gelijkheid voor co-ouders en het creëren van een statuut voor feitelijk samenwonenden. We verwachten echter wel dat ook de specifieke situatie van kinderloze alleenstaanden, die de hoogste personenbelasting betalen van alle Oeso-landen, onder de loep wordt genomen. Zo niet, dan zou deze hele ‘fiscale correctie’ een gemiste kans zijn.

Alleen wonen is duur
Alleen wonen is duur. Alleenwoners kunnen niet genieten van schaalvoordelen en staan alleen in voor de hoge woon- en energiekosten. Er is dan ook nood aan meer betaalbare en kleinere (koop)woningen voor alleenwoners. Let op, we spreken dan niet over studio’s. Een alleenwoner beschikt ook graag over een beetje extra ruimte voor een bureau en/of logé. Alleen kopen is trouwens niet evident: Je moet alleen een eigen inbreng ophoesten en met één inkomen de lening afbetalen. Bij de marktleider voor woonkredieten BNP Paribas Fortis bedraagt de maandelijkse afbetaling van een alleenwoner gemiddeld 610 euro. Dat is amper 10 procent minder dan de 676 euro die tweeverdieners gemiddeld aflossen. Wie wel een eigen woning kan kopen, kan voor zijn lening maar half zoveel belastingvoordeel krijgen als een koppel. In Vlaanderen wordt de zogenaamde woonbonus niet toegekend per woning, maar per persoon. Koppels die samen een woning kopen krijgen dus een dubbel belastingvoordeel. De belastingen op het bezit van een woning worden wél geheven per woning: de registratiebelasting bij de aankoop en de jaarlijkse onroerende voorheffing zijn identiek voor koppels en alleenwoners. Het is duidelijk dat lasten in België vaak per adres of gezin worden aangerekend, terwijl lusten meestal per persoon worden toegekend. Een koppel kan daardoor bijvoorbeeld 2 keer genieten van een woonbonus en dubbel zoveel dienstencheques aanvragen, maar een alleenstaande wel alleen moet opdraaien voor de Vlaamse energieheffing, de onroerende voorheffing, enz.

In het Brussels Gewest is de woonbonus afgeschaft voor leningen sinds 1 januari 2017. In ruil komt een korting op de registratierechten, die gelijk is voor koppels én alleenwoners. Die korting kan oplopen tot 21.875 euro. De Brusselse verlaging van de registratierechten voor de eigen woning is in mijn ogen een rechtvaardiger systeem dan de woonbonus die koppels een dubbel fiscaal voordeel geeft. De forse verlaging van de registratierechten geldt per woning en niet per persoon.
Open Vld Brussel geeft trouwens in haar verkiezingsprogramma aan de registratierechten te willen afschaffen voor woningen tot 230.000 euro. Vandaag geldt dit tot €175.000. De woonbonus levert trouwens pas een fiscaal voordeel op twee jaar na de aankoop en vergemakkelijkt dus de eigenlijke aankoop niet. De registratierechten daarentegen moeten bij de aankoop van de woning betaald worden, met eigen middelen. De banken laten immers niet meer toe dat men het volledige bedrag van de woning + de registratierechten leent. Een korting op die registratierechten geeft kopers dus wel een financieel duwtje in de rug.

Samenhuizen
Door de stijgende vastgoedprijzen kiezen steeds meer (jonge) mensen ervoor om samen een huis of appartement te huren of kopen. Onze regelgeving staat deze nieuwe vormen van wonen echter nog te vaak in de weg. Het is dus zeker tijd om deze grijze zone uit te klaren.

Er werden al een aantal eerste stappen gezet. Zo keurde het Vlaams parlement in oktober 2015 een voorstel van resolutie goed dat gericht is op het faciliteren van nieuwe woonvormen, zoals co-housing, samenhuizen en andere vormen van gemeenschappelijk wonen. De Vlaamse regering wordt hiermee onder andere verzocht om een wettelijk kader te creëren dat expliciet de rechten en plichten van co-housers schetst, de mogelijkheid te bieden om specifieke samenhuiscontracten of huurcontracten af te sluiten en alle mogelijkheden te geven aan alternatieve en innoverende woonconcep­ten.

In Brussel maakt men dan weer werk van een samenhuislabel. Vanaf 2017 moet dit label zowel eigenaars als medehuurders geruststellen over de financiële gevolgen van samenhuizen. De overheid kan er op die manier ook op vertrouwen dat in een woning met het label niet aan huisjesmelkerij wordt gedaan. Maar er zijn nog extra stappen nodig federaal. Dat overheden de bewoners in een samenhuisverband vandaag beschouwen als een ‘gezin’, zorgt voor veel problemen in de praktijk, zeker op het vlak van toekenning van sociale rechten. De huurwetgeving werd dan wel geregionaliseerd, maar de Federale regering zou een systeem moeten uitwerken waarbij men bij de burgerlijke stand van de gemeente een apart adres per huishouden in een samenhuisverband kan invoeren. Zo zouden twee alleenstaanden die samen een woning huren om de kosten te delen, officieel erkend kunnen worden als twee aparte eenpersoonshuishoudens.

Naar een modern erfrecht
De Belgische regels rond successierechten zijn een doorn in het oog van alleenwoners. Voor wie zijn erfenis wilt nalaten aan zogenaamde ‘derden’, bijvoorbeeld een goede vriend, nicht of petekind, geldt de maximale erfbelasting. In Vlaanderen betaalt de erfgenaam dan tussen 45 en 65 procent erfbelasting. In Brussel en Wallonië loopt dat zelfs op tot 80 procent. Je erfenis nalaten aan je kinderen of partner, levert de meest voordelige successierechten op, gaande van 3 tot 30 procent afhankelijk van het bedrag. Alleenwoners zonder kinderen hebben deze keuze gewoonweg niet.
Het Vlaams Gewest heeft in 2015 de schenkingsrechten op onroerende goederen wel fors verlaagd. Wallonië en Brussel deden hetzelfde in 2016. Op een jaar tijd werden er zo in Brussel maar liefst 162% meer schenkingen van onroerend goed gedaan. In Wallonië steeg het aantal met 51%.

Wij willen het erfrecht moderniseren, zodat iedereen één niet-familielid kan aanduiden dat tegen ‘familietarief’ kan erven. Dat zou  goed nieuws zijn voor mensen zonder naaste familie. Bloedverwantschap zegt toch ook niets over de emotionele band tussen mensen.

Zorgverlof
De premies voor thematische verloven voor alleenstaanden met zorg voor kinderen gingen op 1 juni 2017 fors omhoog. Het gaat meer specifiek om ouderschapsverlof, palliatief verlof of verlof voor medische bijstand, telkens voor kinderen. De voltijdse uitkeringen verhogen met 38%, tot €1.152,16 bruto. Dit zal alleenstaande ouders meer mogelijkheden geven om gedurende een bepaalde periode voor hun kind te zorgen.

Voor ons mag het echter niet stoppen bij ouders met kinderen. Wij willen dat verlof voor medische bijstand, bijvoorbeeld voor alleenstaande zorgbehoevenden, ook uitgebreid kan worden naar personen die geen directe verwantschap met de zorgbehoevende hebben, maar wel een aantoonbare nauwe band. In België kan je dus zorgverlof met een uitkering van de RVA opnemen om een zwaar ziek familielid (tot de tweede graad) te verzorgen of bij te staan, maar niet om je bijvoorbeeld over een zieke vriend te ontfermen. Om te zorgen voor een niet-verwante naaste of een familielid vanaf de derde graad, konden Belgen vroeger gebruik maken van tijdskrediet zonder motief. Sinds 1 januari 2015 geeft deze vorm van tijdskrediet echter niet langer recht op een uitkering van de RVA. Zieke alleenwoners die niet kunnen terugvallen op familie, moeten dus hopen dat iemand uit hun omgeving bereid is om onbetaald verlof te nemen om hen te verzorgen. Het palliatief verlof, om een ongeneeslijk zieke patiënt te verzorgen, is wel beschikbaar voor niet-familieleden. Dat verlofstelsel werd veel later ingevoerd en is daardoor beter aangepast aan de huidige samenleving.

Dat het ook anders kan, bewijst Nederland. Daar werden de regels in verband met zorgverlof aangepast, onder meer onder druk van belangenvereniging CISA (Centrum Individu en Samenleving). Vanaf 1 juli 2015 kunnen Nederlandse werknemers ook zorgverlof opnemen voor de noodzakelijke zorg voor mensen met wie ze een sociale relatie hebben, zoals een vriend of buur.

Awareness is being created
De belangenvereniging all1 ontstond uit de noodzaak om lawaai te maken voor de grote groep alleenwoners! Uit ervaring weet ik namelijk dat de raderen van de politiek vaak pas in de juiste versnelling schieten wanneer een onderwerp de nodige pers- en andere aandacht krijgt… Fluisteren in de politiek helpt niet.
De klok is intussen beginnen luiden. De problematiek van alleenwoners vindt steeds meer ingang bij de pers en dus bij het grote publiek. De meeste politieke partijen hebben intussen werkgroepen rond de problematiek opgestart of hebben de alleenwoner als politiek topic ‘ontdekt’. Het ziet er dus naar uit dat er best wel wat punten over alleenwoners op zullen worden genomen in toekomstige verkiezingsprogramma’s. Intussen werd er al singlesvriendelijk beleid gerealiseerd, zoals de hogere zorgpremies voor alleenstaande ouders, de verlaging van de schenkingsrechten, het afschaffen van de woonbonus en de forfaitaire gewestbelasting in het Brussels Gewest, de Mechelenbon, het faciliteren van gemeenschappelijk wonen, enz.

Alleen reizen
In het populaire Radio 2-programma ‘De Inspecteur’ riep Sven Pichal in de zomer van 2017 op om de singletoeslagen in de toeristische sector af te schaffen. Zijn bericht bereikte op enkele dagen tijd bijna 1 miljoen mensen. Meer dan 45.000 mensen reageerden op zijn oproep. Aangezien er zoveel mensen aangeven dat er iets moet veranderen, moet je verandering zelf kunnen afdwingen volgens de radiomaker. Radio 2 lanceerde daarom een singlevriendelijk label voor hotels, restaurants, … die wel een goede service geven aan alleenstaanden. De eenpersoonstoeslag of singlesupplement die veel hotels aanrekenen voor een kamer maakt alleen reizen enorm duur. Tegelijkertijd is de vraag naar een betaalbare reis op maat enorm groot onder de alleenstaanden. De toeristische sector heeft zich tot nu toe vooral gefocust op koppels en gezinnen. Dat zie je ook aan de indeling van de kamers. Maar daar lijkt nu toch eindelijk verandering in te komen. De laatste jaren duiken er steeds meer reisorganisaties op die groepsreizen aanbieden waar veel deelnemers zich alleen voor inschrijven. De accommodatie- en vervoerskosten worden dan gedeeld. Sinds kort bieden touroperators Neckermann en Thomas Cook singles tot bijna veertig procent korting voor een begeleide rondreis, zonder dat ze hun kamer hoeven te delen.

Ik interpelleerde de Brusselse minister-president over een toegankelijker toeristisch aanbod voor alleenreizers in Brussel. Volgens mij is er immers een taak weggelegd voor visit.brussels, het Brussels Agentschap voor Toerisme, om de hotelsector te sensibiliseren rond de singlestoeslag en om een specifieke marketingstrategie naar alleenreizers uit te werken. Brussel heeft als typische congresstad trouwens het voordeel dat veel hotels net in het hoogseizoen de prijzen van hun kamers verlagen, omdat ze vooral gericht zijn op congrestoerisme. Ideaal voor alleenreizers die op zoek zijn naar een betaalbare hotelkamer. In zijn antwoord beklemtoonde de minister-president dat visit.brussels bereid is om met de sector te overleggen rond betaalbare vakanties voor alleenstaanden. Dat is alvast een goed begin. Concreet zou ik willen dat visit.brussels werkt rond volgende punten:

  1. Verder onderzoeken wat de bestaande drempels zijn voor alleenreizers om voor een bezoek aan Brussel te kiezen.
  2. Sensibiliseren bij de Brusselse toeristische sector (hotels en touroperators) rond de singlestoeslag.
  3. Informatie helpen verspreiden over het bestaande Brusselse toeristische aanbod, dat al aantrekkelijk is voor alleenstaanden.

Wat we niet vragen …
In China krijgen vrouwelijke werknemers van twee bedrijven een wel heel opmerkelijk verlof. Het ‘date-verlof’ geeft de vrouwen acht dagen extra vrij om een geschikte partner te vinden. De bedrijven hopen daarmee het aantal vrijgezellen in het land te verminderen.
Zover moet men voor mij natuurlijk niet gaan… De Chinese singles’ day is intussen ook overgewaaid naar ons land. In de praktijk komt het neer op één dag per jaar waarop iedereen met korting online kan shoppen. Er is geen inhoudelijke boodschap aan verbonden en we merkten op de FB-pagina van all1 dat alleenwoners de marketing stunt niet echt konden smaken.

Optimism is a moral duty
Alleen wonen is zeker niet allemaal kommer en kwel. Het biedt tal van voordelen. Je doet wat je wil, wanneer je wil en met wie je wil. Je kan naar hartenlust knoflook eten en hoeft je benen niet te ontharen of ruzie te maken om de afstandsbediening. Je wordt niet wakker van je partners gesnurk. Het grootste voordeel is wel dat je jezelf erg goed leert kennen. Je hebt de tijd om na te denken over wie je bent, wat je wil, wat jouw verlangens en drijfveren zijn.

Voor velen in onze maatschappij betekent geen relatie hebben een mislukking. Succes wordt hieraan nog te vaak afgemeten en dat is jammer. Single zijn  is vaak geen bewuste keuze maar eerder het gevolg van een verandering in je leven.
De Amerikaanse psychologe Bella DePaulo verrichtte al heel veel onderzoek naar singles. Volgens haar moeten we dringend af van de stereotypering van singles als eenzame en verdrietige personen. Volgens haar leiden singles net vaak een bevredigender leven dan koppels. Koppels kijken vooral naar elkaar omdat ze denken dat dat zo hoort. Onderzoek toont aan dat zij in theorie vaak geïsoleerder en meer teruggetrokken leven dan hun vrijgezelle tegenhangers. Zelfs als ze kinderen hebben.

Er is al heel veel onderzoek gedaan naar eenzaamheid, maar wordt er wel vooral gefocust op de negatieve aspecten. Die zijn er ook, maar je mag het niet eenzijdig bekijken. Er is beginnend onderzoek dat nu eindelijk ook wetenschappelijk aantoont dat eenzaamheid goed is voor je persoonlijke groei, creativiteit en ontspanning. Maar er zijn ook gewoon veel mensen die tijd alleen doorbrengen net heel fijn vinden. Ze waarderen het in plaats van zich zorgen te maken over eenzaamheid. Cijfers staven dat vrijgezellen niet allemaal op zoek zijn naar onbezonnen plezier, maar dat ze net vaker vrijwilligerswerk en avondles volgen en ook heel zorgzaam zijn voor de mensen in hun omgeving. Daardoor hebben ze meestal een sterkere band met hun vrienden, familie en collega’s dan wie wel een relatie heeft. Singles staan meer open voor nieuwe ervaringen, zowel op het werk als in privésfeer. Door die open geest zouden ze beter voorbereid zijn op veranderingen dan mensen in een relatie en ze zouden zich als persoon ook meer ontwikkelen. Het zijn vaak mensen die gaan voor hun passies, die genieten van het leven en zelf uitmaken welke personen belangrijk zijn in hun leven in plaats van dat alles rond die ene ware draait. Ze bepalen hun eigen leven.

Carla Dejonghe
Brussels parlementslid Open Vld
Voorzitster all1 vzw

Geplaatst op

Voor mij ben je elke dag speciaal – Annelies De Pauw

Annelies De Pauw

Vrouwen met een mening, vrouwen met expertise ter zake, vrouwen die nu eens echt iets kwijt willen. De Liberale Vrouwen geven vrijgevochten vrouwen een forum  via onze nieuwe blog “feminae liberae”. Vandaag laten we onze eigenste Annelies De Pauw aan het woord, afdelingscoach van de Liberale Vrouwen en mama van een kind met een beperking. Vandaag is het internationale dag voor mensen met een beperking.

 

Op 11 oktober 2008 werd onze klein reus geboren met zijn 4.3 kg: Lowie, alias “Luigi.” De pediater werd er bijgehaald want, na een vlekkeloze bevalling, zag hij er toch ietwat “speciaal” uit. Hij had een voorkeur om het hoofdje steeds dezelfde kant te draaien en nooit de andere zijde, wat een afgevlakt hoofdje gaf. “Ok, dat wordt dan een tijdje kinesist,” zo zei de pediater. Maar eerlijk, mijn man en ik voelden toen al dat er meer aan de hand was. Ook de maanden nadien werd ons dat alsmaar duidelijker. Alles was anders, héél anders dan bij broer Jules. Wenen, wenen en wenen. Dag in, dag uit, dag en nacht, elk uur, ook het eten liep niet vlot. Sliep hij uiteindelijk 10 min, dan lag je al te peinzen: nu gaat het komen en meestal zaten we er ook niet ver naast. Absoluut een ‘specialleke’, die Lowie.

Alles was helemaal niet ok, maar bespreekbaar was het blijkbaar niet. Voor niemand.

Vele dokters passeerden de revue: gastro-enteroloog, osteopaat, NKO, … . En alle trukken uit de trukkendoos werden uitgeprobeerd: lichtje aan, kamer op kier, muziekje, bedje wat omhoog zetten, grotere knuffels weghalen, strak instoppen, tussen ons in leggen, ermee rond wandelen en liedje zingen… you name it, we dit it. Ondertussen waren we een jaar verder, hij ging al naar de kinesist (op ons eigen initiatief, blijkbaar zagen we als enige zijn vertraagde ontwikkeling). Op zijn 2 jaar kon Lowie dan uiteindelijk stappen. Yes! En weende hij ook nog steeds, dag en nacht, elk uur.
Op een bepaald moment stond ik in het ziekenhuis voor een routine controle voor Lowie. Ik kon het bureautje van de pediater maar niet vinden. Waar had die zich nu toch verstopt? Ik was er al zoveel geweest. Huilend stond ik op de gang. Iemand bracht me bij de dokter. Hij voerde zijn onderzoek uit. “Alles ok! U kan terug naar huis.” Alles was helemaal niet ok, maar bespreekbaar was het blijkbaar niet. Voor niemand. Gewoon negeren.

Een paar weken later stond ik aan de kassa in de supermarkt, zonder geld, zonder bankkaart, … Met een paar uur slaap per nacht, al anderhalf jaar, kan je al eens vergeten. Maar het was meer dan dat. Huilen deed ik, bij alles wat ik deed gedurende dagen, weken, … De dokter zette me een tijdje thuis. Eindelijk wat rust. Of toch niet. Op 2.5 jaar trok Lowie naar de gewone kleuterschool, maar algauw bleek dit niet te werken voor hem. De beste, maar niet de gemakkelijkste, oplossing was naar Vlezenbeek te trekken, naar een gerenommeerde revalidatieschool. Dit was op een uur rijden van onze woonplaats, gespecialiseerd onderwijs vind je jammer genoeg niet op enkele km van je huis.

Lowie leerde degelijk praten en werd eindelijk een blij kind. Het was ook in die tijd dat hij beter begon te slapen. Kon hij eindelijk alle prikkels verwerken door te kunnen praten? Of was het gehuil er gewoon uitgegroeid? Hij bleef daar 2 jaar. Samen met de grootouders regelden we de ritten: elke ochtend: een uur heen, een uur terug… om half 4 hetzelfde verhaal. Als “afsluiter” (na 2 jaar moest hij er weg) mochten we naar de neuroloog. Diagnose: Lowie had een algemene ontwikkelingsachterstand en een matige tot ernstige mentale handicap, we moesten op zoek naar een school type 2. En de toekomst rond zijn 18e? Beschutte werkplaats en begeleid wonen. Voilà zie, dàt was lekker kort en bondig. En trek nu maar je plan. Stilte in de auto op weg naar huis. Waar zijn die roze wolken? Ze zijn er nooit geweest…

Je denkt, je piekert, maar ook niet te lang… Er is daar een ventje die op je wacht en die op je rekent. En hoe langer je erover nadenkt, hij zal ALTIJD op ons rekenen. Zoals élk kind, ik hoor het u al denken. Maar hij zal zijn leven niet zelfstandig kunnen leiden, zoals andere kinderen. Je kind loslaten, zeggen ze dan, ik wou dat ik het wat meer kón doen. Lowie is nu 10 jaar, gaat naar een fantastische school in de buurt. Ondertussen werd ook ASS (Autisme spectrum Stoornis) vastgesteld. Ach, what’s in a name hé? Het schrikt ons niet meer af.

Lowie werd onze 2e hoofdprijs, na Jules, al duurde het een tijdje eer we beseften wat die prijs écht inhield.

Lowie is gelukkig… én hij lacht nu, elke dag, elk uur… en wij? Wij bekijken het dag per dag. Aan de verre toekomst wordt ten huize Spruyt niet teveel gedacht. Of misschien toch, heel soms, heel stilletjes met z’n 2, heel bezorgd. Lowie werd onze 2e hoofdprijs, na Jules, al duurde het een tijdje eer we beseften wat die prijs écht inhield. Het werd een lesje in nederigheid en in geluk vinden in kleine dingen. Die roze wolken zijn misschien toch niet zo veraf… Wij laten ons niet opjagen door een naar perfectie strevende maatschappij, waar de druk om te presteren zo hoog ligt. Laat ons maar gewoon doen (das al erg genoeg bij ons).

Het leerde me ook nog enkele andere, minder fraaie dingen, nl. dat mensen met een beperking té veel aan de kant worden gezet, té weinig kansen krijgen én ook hun toekomst wordt gehypothekeerd door ellenlange wachtlijsten in instellingen/dagcentra waardoor ouders verplicht worden te stoppen met werken of een privé initiatief zich opdringt terwijl de regering zijn taak ontloopt. Ik heb het ook over de administratieve doolhof waarin wij jarenlang verloren liepen. En dan is er nog de ondersteuning van de ouders, die is er niet. Je kan op weinig of geen empathie/hulp rekenen.

Vandaag is het de Internationale Dag voor Mensen met een beperking. Eens 1 dag aan hen denken? Gemakkelijk toch. Deze dag zou niet moeten hoeven. Ze zijn gewoon deel van de maatschappij. Maar het feit dat ik het toch nodig acht hier ons verhaal te vertellen, zegt genoeg. We zijn er nog niet, bijlange niet.

Deze dag zou niet moeten hoeven. Ze zijn gewoon deel van de maatschappij. Maar het feit dat ik het toch nodig acht hier ons verhaal te vertellen, zegt genoeg. We zijn er nog niet, bijlange niet.

Geplaatst op

Meer dan ooit ja – Jaane

#stopgeweldopvrouwen

Vrouwen met een mening, vrouwen met expertise ter zake, vrouwen die nu eens echt iets kwijt willen. De Liberale Vrouwen geven vrijgevochten vrouwen een forum via onze blog “feminae liberae”. Vandaag, op deze dag tegen geweld op vrouwen, laten we Jaane aan het woord over wat deze dag met haar doet en waarom ze als lid van onze organisatie wil meewerken aan onze bewustmakingscampagne rond geweld op vrouwen. Jaane is de bijnaam die haar broers haar geven, voorlopig wenst ze nog anoniem te blijven. Haar tekst is lang, en met een reden, die reden lees je hier onder. Wij hebben dan ook geen enkel woord aangepast of geen enkele zin ingekort. Wij zijn trots dat wij als organisatie kunnen meewerken aan een verwerkingsproces waar geen enkele vrouw ooit zou moeten doorgaan. Wij zijn trots op wie zij is geworden ondanks dit verhaal. Bedankt Jaane, om je verhaal te delen. Reacties, vragen, bemerkingen mogen naar info@liberalevrouwen.be gestuurd worden. Wij bezorgen deze dan op onze beurt verder aan deze prachtige liberale vrouw. 

25 november is het de dag tegen geweld op vrouwen, of ik daar een blog over wou schrijven. Even slikken. Even denken maar niet te lang. Ja natuurlijk, gewoon doen.. maar hoe? Hoe begin je aan een blog over de dag tegen geweld op vrouwen? Laat me beginnen met een misschien iets te lange inleiding, ik beloof jullie dat het op het einde van de blog duidelijk zal worden waarom die aanloop nodig was.

Geweld tegen vrouwen, het is een zwaar beladen thema. Net daarom is het zo belangrijk om erover te praten. Om erbij stil te staan. De cijfers zijn hallucinant, bijna niet te vatten. Geweld tegen vrouwen kent vele vormen gaande van verbaal geweld over intrafamiliaal geweld tot seksueel geweld. De waaier is oneindig. Hoewel het ene veel erger lijkt dan het andere, is het dat eigenlijk niet. Er moet niet enkel naar de vorm van het gepleegde geweld gekeken worden maar ook en vooral naar de impact op het slachtoffer. De reden waarom ik dat zeg, is omdat geweld tegen vrouwen nog al te vaak wordt weggelachen. Dat gebeurt zeker bij de “mildere” vormen. Dat zie je alleen al aan de strafrechtelijke sancties die ertegenover staan. Deze zijn bijna onbestaande en op z’n minst veel te mild voor de impact die de feiten heel vaak hebben op de slachtoffers. Geldt dat enkel voor geweld op vrouwen hoor ik je vragen? Nee, zeker niet. Ook geweld op mannen, in alle vormen, komt veel te vaak voor en ook hier dient de nodige aandacht naar te gaan. Maar vandaag staan we expliciet stil bij het geweld op vrouwen..

Collectieve verontwaardiging is op zijn plaats en absoluut noodzakelijk.

Ik hoor mensen zeggen “Is dat nu echt nodig zo’n dag tegen geweld op vrouwen? Hebben we daar nu nog niet genoeg bij stilgestaan door heel dat ‘me too’ – verhaal?”. Laat mij jullie zeggen, nee we hebben er nog lang niet genoeg bij stilgestaan. Nog veel te vaak denken mensen dat dit een ver-van-mijn-bed-show is maar dat is het niet. Als je naar de cijfers kijkt, is het bijna onmogelijk dat je niemand kent die ooit werd geconfronteerd met geweld. Zelfs als je het geluk hebt er zelf nog nooit mee geconfronteerd geweest te zijn, kan ik u garanderen dat er vrouwen in uw omgeving zijn die die ervaring al wel hebben gehad. Geweld tegen vrouwen komt niet enkel voor in ontwikkelingslanden of bij de minder gegoede lagen van de bevolking want ook dat zijn fabeltjes die mensen zichzelf graag wijsmaken. Ik begrijp het wel hoor, dat mensen dat doen. Want als het ver weg is, hoeven we er niet wakker van te liggen. Laten we dat vandaag wel doen, al is het maar voor even, want enkel dan kan er misschien iets veranderen. Collectieve verontwaardiging is op zijn plaats en absoluut noodzakelijk.

Ik wil jullie het verhaal vertellen van een meisje dat ik zelf ken. Een meisje dat vaker dan eens geconfronteerd werd met geweld. Ik sta vooral stil bij de twee gebeurtenissen waarvan ze nog steeds de gevolgen draagt in haar dagelijkse leven. Ik probeer haar verhaal zo goed en zo kwaad ik kan aan jullie te vertellen.

Net 15 was ze toen ze voor het eerst een trauma te verwerken kreeg. Eerder kwam ze wel reeds in contact met verbaal geweld, hoorde ze de verhalen van vriendinnen, zag ze op straat zaken gebeuren. Maar tot toen was het voor haar controleerbaar, kon ze zich wegsteken achter de gedachte dat haar zoiets nooit zou overkomen. Dat zij sterker was dan dat en dat ze haar mannetje wel zou staan moest ze ooit met zulke situaties geconfronteerd worden. Mensen zouden respect voor haar hebben, mannen en vrouwen gelijk. Waar ze niet bij stil had gestaan, was dat wat haar zou overkomen niet in woorden te vertellen viel. Althans, dat is heel erg lang zo geweest.

Ze was net 15 en ze werd het slachtoffer van seksueel geweld in zijn rauwste en ruwste vorm. Niet door iemand die ze kende maar gewoon omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Ook niet ‘s nachts zoals zo vaak wordt gedacht maar gewoon midden op de dag, een zaterdag.

Ze groeide als enige dochter op in een warm nest. Twee super lieve ouders die het beste met haar voorhadden, twee beschermende broers die geen haar op het hoofd van hun zus zouden laten krenken. De jongste, hoewel meer dan vier jaar jonger dan haar, nog beschermender dan de oudste. Ook haar ouders zijn steeds erg streng geweest in haar opvoeding, net om haar zo goed mogelijk te proberen beschermen tegen de gevaren van de wereld. Wisten zij veel dat een middagje shoppen met de vriendinnen zo zou uitdraaien. Want dat was het die dag, gewoon een middag shoppen met de vriendinnen waarbij één foute beslissing de rest van haar leven zou veranderen. Ze had beloofd aan haar moeder om op tijd terug te zijn voor het eten. Haar vriendinnen gingen iets eten in de Quick. Daardoor ging ze alleen op pad naar de metro aan het station. Had ze haar moeder maar gevraagd of ze mee met haar vriendinnen iets mocht gaan eten.

Nooit eerder gebeurde er iets dus even zorgeloos als anders zette ze haar weg verder. Wat ze daarbij niet door had, was dat ze blijkbaar in de gaten werd gehouden. Dat had ze pas door op het moment dat het te laat was. Plots werd ze met een ruwe kracht in een inham van het station getrokken. Van de eerste seconde wist ze wat haar zou overkomen. Ze wilde roepen maar haar stem blokkeerde, ze wilde schoppen, krabben, pitsen, bijten, maar haar spieren blokkeerden. Het seksuele geweld leek uren te duren. Ze leerde delen van haar lichaam kennen die ze nooit eerder had ontdekt. Hij forceerde haar zelfs om hem oraal te bevredigen. Een condoom, gelukkig, dat wel. Het enige waar ze op dat moment aan kon denken, was overleven. Had hij een wapen bij? Zou hij haar vermoorden? Meewerken, dan zou hij haar misschien niets doen. Vooral niet naar zijn gezicht kijken, dan zou hij geen angst krijgen dat ze hem achteraf zou herkennen. Irrationele gedachten en angsten, want ze zou hem achteraf sowieso niet herkennen.

Ze onderging en verdrong. Al heel erg snel. Hij liet haar als een stuk vuil achter. Vaag wist ze wat er was gebeurd maar reeds luttele minuten later had ze het grootste deel verdrongen. Alsof het gewoon een grote nachtmerrie was, een slechte droom, een heel erg slechte film. Het enige dat ze zich herinnerde,waren zijn rode sportschoenen. Ze wist zichzelf naar een oudere vriendin, die in de buurt woonde, te begeven. Daar vertelde ze wat ze kon. De vriendin wou dat ze aangifte deed bij de politie. Dat wilde ze niet. Uit angst. Angst dat haar ouders het te weten zouden komen. Angst dat ze niet geloofd zou worden. Ze kende de verhalen van de politie die zulke feiten weglachten en niet serieus namen. Maar ook en vooral angst dat hij opnieuw achter haar aan zou komen. Dat hij haar zou weten vinden en misschien nog iets veel erger zou aandoen. Hoewel.. wat zou nog erger kunnen zijn? En toch.. ze ging niet naar de politie. Ze friste zich op, deed kleren van haar vriendin aan want de hare waren volledig vernield -haar aankopen had ze achtergelaten op de plaats delict- en haar vriendin bracht haar naar huis. Ruzie met moeder want ze was te laat thuis. Maar dat was ok, dat was goed, want dan had ze een reden om te huilen. Een reden om vooral niet te moeten zeggen wat er werkelijk was gebeurd. Later vertelde die vriendin dat zij wél naar de politie was gegaan om aangifte te doen. Wat die vriendin er onmiddellijk bij vertelde, bevestigde enkel het gevoel dat ze eerder al had gehad. Twee mannelijke inspecteurs hadden de vriendin te woord gestaan en heel het verhaal weggelachen. Er werd zelfs geen pv opgesteld want “ze zal het zelf wel hebben gewild”. Haar wantrouwen in politie werd die dag enkel bevestigd. Daders worden toch nooit gestraft.

Nooit heeft ze het haar ouders verteld. Ze was een verschrikkelijk moeilijke puber maar de achterliggende oorzaak van haar gedrag, hebben haar ouders nooit geweten. Pubers zijn over het algemeen niet de gemakkelijkste mensen om mee om te gaan maar haar onverwerkte trauma heeft het haar extra moeilijk gemaakt. Het was een last die ze heel lang zelf heeft gedragen. Uit angst en uit schaamte. Als  je het haar  vandaag zou vragen, zou ze nog steeds aangeven even beschaamd te zijn als de dag van het gebeuren. Net met die reden heeft ze slechts zeer weinig mensen verteld over wat haar is overkomen. Want wie wil  nu een beschadigde vrouw. Wie wil nu een vrouw die bepaalde trauma’s heeft die nog steeds gevolgen hebben op haar dagelijkse functioneren? Op haar seksuele beleving? Op haar mogelijkheid om vertrouwen te geven aan haar medemens? Zelfs op de frequentie dat ze naar het toilet gaat.

Ze koos er uiteindelijk voor om het trauma op zichzelf te verwerken. Vooral door het te verdringen. Door te doen alsof er niets was gebeurd. Door niet veel later ervoor te kiezen zich te geven aan haar eerste vriendje. Heel wat sneller dan dat ze eigenlijk van plan was maar dan had ze tenminste een andere herinnering. Dat het verschrikkelijk veel pijn deed, heeft ze hem nooit verteld. Want eindelijk had ze een “normale” herinnering. Eindelijk kon zij ook “gewoon” met haar vriendinnen praten over zulke ervaringen. Het v-woord is nooit over haar lippen gekomen. Nog steeds heeft ze het enorm moeilijk met dat woord. Nog steeds krijgt ze het niet uitgesproken. Want dat maakt het tastbaar. Dat maakt dat wat haar is overkomen, wordt benoemd. En dat wil ze nog steeds niet. Dat is een macht die ze zelf in handen heeft, een die ze sterk onder controle houdt. Zij zal wel bepalen met wie ze over dit onderwerp zal praten en op welke manier. Zij zal wel kiezen aan wie ze voldoende vertrouwen schenkt om erover te vertellen. Zij zal wel beslissen wat ze wel of niet vertelt.

Zo ook over het feit dat zich twee jaar later afspeelde. Het jaar dat ze voor het eerst naar de universiteit ging. Het jaar dat ze aan vrijheid zou winnen door op kot gaan. Want op dat moment heeft ze de twijfelachtige eer gehad om een stalker te hebben. Een stalker van de leeftijd van haar vader. Een stalker die haar eerdere trauma, dat ze zo mooi had weggeborgen, terug naar boven deed komen. Een stalker die ervoor zorgde dat ze zelfs de veiligheid en geborgenheid van thuis niet meer kon voelen. Een stalker die niet enkel haar het leven zuur maakte maar ook dat van haar ouders en vrienden. Een stalker die de, toen nog zo fragiele band met haar ouders -denk aan die extreme puberteit-, opnieuw een enorme deuk gaf. Een stalker die ervoor zorgde dat ze op latere leeftijd in de armen van de verkeerde man werd geduwd. Een jaar lang leefde ze opnieuw in uitermate grote angst. Ze voelde zich niet veilig op haar kot. Ze voelde zich niet veilig thuis. Haar eerste jaar aan de universiteit werd tot een hel gemaakt en opnieuw werd ze niet geloofd. Niet enkel haar ouders gaven haar uit frustratie van alles de schuld, ook de politie geloofde haar kant van het verhaal niet. De stalker had een klacht ingediend wegens laster en zij werd niet geloofd toen zij haar kant van het verhaal moest komen vertellen. Nooit eerder voelde ze zich zo kwetsbaar, zo fragiel, zo klein want ditmaal ging het niet enkel om haarzelf maar ook om haar ouders en vrienden. Deze keer geen fysiek geweld maar mentale foltering. Ze is er tot op de dag van vandaag nog steeds niet uit wat nu erger is.

Na de klacht, werd het gelukkig wel stil. Ook dit had ze overleefd. Jaren later werd ze in het kader van een gerechtelijk onderzoek ondervraagd over de feiten. De federale gerechtelijke politie van Marche-en-Famenne deed speciaal de moeite om haar te komen verhoren in haar thuisgemeente. Ditmaal werd ze gehoord als getuige. Ditmaal werd haar verhaal wél geloofd. Ditmaal werd er wel naar haar geluisterd. Ditmaal werd de tijd er wel voor genomen om alle belangrijke details te overlopen en ditmaal werd er wel belang gehecht aan wat ze zei. Ze bleek niet zijn enige slachtoffer te zijn en uiteindelijk werd hij ook daadwerkelijk veroordeeld. Opnieuw een veel te lichte straf voor wat hij al die vrouwen en families had aangedaan maar hij werd gestraft. Dat was dan toch dat. Niet voor elke vrouw afzonderlijk die hij heeft geterroriseerd maar wel voor elk uniek gepleegd feit. Zo zat ons strafrecht nu eenmaal in elkaar.

Vele vrouwen hebben dat geluk niet.

Later had ze het geluk wel de juiste mannen tegen te komen. Mannen die haar de tijd en ruimte gaven die ze nodig had. Mannen die aanvoelde dat ze voor bepaalde zaken tijd nodig had. Mannen die ze kon vertrouwen en waartegen ze haar verhaal kon doen zonder veroordeeld te worden. Een relatie aangaan met een man zonder haar verhaal te doen, al is het maar in grote lijnen, is simpelweg geen optie. Net omdat het nog steeds zo’n grote impact op haar heeft. Zonder deze fantastische mannen, zonder haar fantastische partner, zou ze niet staan waar ze nu staat. Dat geluk heeft zij. Vele vrouwen hebben dat geluk niet.

Ook heeft ze het geluk om op te groeien in een warme, liefdevolle familie. Ouders, broers, schoonzussen, grootouders, tantes, ooms, neefjes, nichtjes, achternichtjes, … stuk voor stuk hebben ze ervoor gezorgd dat zij haar vertrouwen terug kon winnen. Dat ze de warmte in de maatschappij bleef voelen op momenten dat ze het ijs en ijskoud had. Dat geluk heeft zij. Vele vrouwen hebben dat geluk niet.

Tot slot heeft ze ontzettend veel geluk dat ze fantastische vriendinnen heeft die haar dag in dag uit de warmte geven die ze zo hard nodig heeft. Ze zijn zich daar niet van bewust maar net daarom zijn ze voor haar zo onontbeerlijk en belangrijk. Ook heeft ze de mogelijkheid om druppelsgewijs zaken tegen een fantastische vriendin te vertellen die toevallig ook een geweldige sexuologe is. Hoewel ze haar trauma’s een plaats heeft kunnen geven, hoewel ze er vooral met die vriendin op een normale manier over kan praten zonder erbij te beginnen huilen of het telkens opnieuw te beleven, blijft het een dagelijks proces van verwerking. Ook al die jaren later nog steeds. Zij krijgt de ruimte en de steun om dat dag in dag uit te doen op haar eigen manier, op haar eigen tempo. Dat geluk heeft zij. Vele vrouwen hebben dat geluk niet.

Is het werkelijk zo vreemd dat vrouwen ervoor kiezen te zwijgen?

Mensen vragen zich steeds af waarom er zo weinig aangifte wordt gedaan van dergelijke feiten. Wel.. dit is nog steeds de reden: vrouwen worden simpelweg niet geloofd. Ze worden nog veel te vaak met de vinger gewezen. Ze zullen het zelf wel gewild hebben. Ze zullen het wel uitgelokt hebben. Als het echt zo erg was, waren ze wel naar de politie gegaan. Als ze het echt zo slecht hebben, zouden ze wel weggaan van hun agressor, … Zeg zulke zaken vaak genoeg en de vrouw in kwestie begint het zelf te geloven. Net met die reden heerst er nog steeds een enorm taboe rond dit onderwerp. Is het werkelijk zo vreemd dat vrouwen ervoor kiezen te zwijgen?

Het verhaal dat ik hier heb verteld, lijkt misschien overdreven. Alsof je een slechte roman aan het lezen bent. Tijdens het lezen heb je jezelf misschien zelfs betrapt op de gedachte “Dat zal wel zijn. Is dat allemaal niet overdreven? Zijn dit niet verschillende verhalen bij elkaar gegooid? Moeten we het niet met een korrel zout nemen?”. Dat lijkt misschien zo maar dat is het niet. Geen enkel woord van wat hier beschreven staat, is gelogen. En ik kan het weten.

Het meisje van 15, dat ben ik.. Ondertussen dubbel zo oud in leeftijd maar aan de binnenkant nog steeds dat extreem beschaamde meisje van 15. Nooit eerder vond ik de moed en de kracht om mijn verhaal zo openlijk te vertellen en nog steeds voel ik de panische angst om dit te doen, om de reacties die kunnen komen, om het feit dat ik nog steeds niet wil dat mijn ouders dit weten. Net daarom had ik die lange inleiding nodig. Ik moest mezelf als het ware moed intypen.

Ik werd gevraagd deze blog te schrijven, vertrekkende vanuit mijn eigen ervaring. Hoewel het misschien een fluitje van een cent lijkt, is het dat absoluut niet. Had mij dit een half jaar eerder gevraagd en ik had nee gezegd. Ook heel de ‘me too’-campagne zou hier geen verschil in hebben gemaakt, in tegendeel, net omdat het onderwerp daardoor in mijn ogen op een verkeerde manier werd belicht. Net omdat heel het ‘me too’-verhaal ervoor heeft gezorgd dat het voor een grote groep van vrouwen net moeilijker werd gemaakt om hun verhaal te doen. Net door de massahysterie er rond. Net door de extreem giftige reacties die er op kwamen van mensen die gezegend zijn met een zorgeloos leven op dat vlak. Is ‘me too’ slecht? Op zich niet. Maar de omkadering laat te wensen over. Me too.. echt wel.. maar niet op die manier.. op mijn eigen tempo. En dat had ik nodig. Mijn eigen tempo. Uiteindelijk heeft iets veel banaler me over de streep getrokken om toch in mijn pen te kruipen, om me toch bloot te geven, om me toch kwetsbaarder dan ooit op te stellen.

Naar aanleiding van een specifieke reactie op een facebookbericht, moest ik het zwijgen doorbreken, kon ik m’n mond niet langer houden. Nog veel te vaak wordt het probleem weggelachen, geminimaliseerd, gebanaliseerd. Nog veel te vaak worden vrouwen als ik weggeduwd in een hoekje alsof wat ons is overkomen niets betekent. Alsof de pijn en het trauma dat we dag in dag uit voelen, niet van tel is. Doe niet zo zielig, overdrijf toch niet, je zal het zelf wel hebben uitgelokt, … Het zijn maar een aantal zaken die ik regelmatig hoor over dergelijke situaties en dat doet pijn. Dat verontwaardigd me. Dat maakt me kwaad. Niet eens om mezelf maar om al die meisjes van 15 die net als ik het gevoel hebben dat het toch niet opbrengt om er iets over te zeggen. Die denken dat ze toch wel zullen uitgelachen worden. Die angst hebben om niet geloofd te worden. Die dag in dag uit in de krant lezen hoe belachelijk laag de sancties zijn voor geweld tegen vrouwen. Want als de sancties zo laag zijn, dan zal wat mij is overkomen toch niet zo erg zijn. Misschien stel ik me wel aan. Misschien overdrijf ik wel. Misschien heb ik inderdaad iets gedaan dat ervoor heeft gezorgd dat wat mij is overkomen, verdiend is. Dat ik er inderdaad zelf aanleiding toe heb gegeven.

Ik zeg NEE.

NEE jij hebt er niet zelf voor gezorgd. NEE je overdrijft niet. NEE wat jou is overkomen is helemaal niet banaal. NEE de sancties die worden opgelegd, weerspiegelen helemaal niet hoe erg de feiten zijn die jou zijn aangedaan. NEE je hoeft jezelf niet te verstoppen. NEE je hoeft jezelf niet te schamen. NEE er is niets mis met jou. NEE je hebt jezelf niets te verwijten. NEE je stelt je niet aan. NEE je bent niet minder waard.

Maar vooral.. JA

Ja jij verdient het nog steeds om graag gezien te worden, ja jij bent het waard om van te houden, ja er zijn mensen die naar je willen luisteren, ja er zijn mensen die je geloven, ja je mag in onze armen komen uithuilen..

Meer dan ooit ja.

Meer dan ooit ja.

Geplaatst op

Jezelf accepteren doet wonderen – Kirsten Jönsson

Vrouwen met een mening, vrouwen met expertise ter zake, vrouwen die nu eens echt iets kwijt willen. De Liberale Vrouwen geven vrijgevochten vrouwen een forum  via onze nieuwe blog “feminae liberae”. Vandaag laten we de Kirsten Jönsson (29), leerkracht en blogster, aan het woord over body positivity en het belang van jezelf te accepteren zoals je bent. 

Mijn naam is Kirsten Jönsson en ik startte een blog/instagram pagina rond body positivity. Met body positivity leer je je eigen lichaam allereerst te accepteren en later er zelfs van te houden. Ik wil met deze pagina niet alleen mensen aanspreken met een maatje meer, maar iedereen die zich wel eens onzeker voelt over zijn/haar lichaam. Overal in de maatschappij worden we geconfronteerd met het streven naar het perfecte lichaam. Onze economie is gebouwd op onze onzekerheden. Het is rebels om van jezelf te houden in onze maatschappij.

Onze economie is gebouwd op onze onzekerheden. Het is rebels om van jezelf te houden in onze maatschappij.

Ik ben met de pagina gestart omwille van mijn eigen verleden. Ik ben heel lang niet tevreden geweest over mezelf. Dit ging vaak heel ver, ik haatte mijn lichaam. Mijn leven draaide om het bereiken van het perfecte lichaam. Ik heb dit op enorm veel verschillende manieren geprobeerd. Dit ging van elke calorie tellen, tot proteïnerepen/shakes en extreem sporten. Als ik hier nu over nadenk, besef ik dat de meeste diëten die ik probeerde echt niet gezond zijn. Mijn lichaam heeft dit vaak aangegeven, maar extreem gemotiveerd als ik was, negeerde ik deze signalen. En ik merk dat veel mensen dit doen. Uitspraken als “heb je honger, drink dan wat water”, “no pain, no gain” slagen echt op niets. Je moet luisteren naar je lichaam. Pijn en honger zijn heel duidelijke signalen. Daarnaast ken ik niemand die na een dieet voor altijd op gewicht is gebleven. Tijdens mijn yoyo-jaren zag ik mezelf echt als een mislukkeling. Ik had niet genoeg discipline, ik was mislukt, deze keer zou het wel lukken. Ik was zo ongelukkig. Nu besef ik dat mijn lichaam is wat het is, dit is hoe ik moet zijn. Mijn lichaam is er om me te beschermen, om me in leven te houden, en om die redenen moeten we van ons lichaam houden.

Door deze extreme focus op mijn lichaam in het verleden, kon ik niet meer van het leven genieten. Ik voelde me steeds schuldig als ik iets at. Ik sloot me heel vaak op en deed nooit wat ik echt wilde doen. Enkele weken geleden zat ik bij de diëtiste en zij stelde mij enkele heel harde maar confronterende vragen. Ze vroeg me hoe ik mezelf zag. Ik zei dat ik mezelf zag als een lelijke dikke vrouw en dat ik eigenlijk gewoon gelukkig wou zijn. Daarna vroeg ze me of ik gelukkig was toen ik bij het vorige dieet het ideaal van 60kg had bereikt. Toen ik hier “nee” op antwoordde, schrok ik hier zelf van. Ik dacht altijd dat dun zijn gelijk was aan gelukkig zijn, maar dit bleek niet zo. Onderweg naar huis besloot ik dat er iets moest veranderen. Ik opende mijn social media en verwijderde alle fitness modellen, alle transformatie-pagina’s, enzovoort. Ik maakte een klik, ik zou mijn lichaam met meer respect behandelen, want ik was mijn eigen grootste vijand.

Ik maakte een klik, ik zou mijn lichaam met meer respect behandelen, want ik was mijn eigen grootste vijand.

Ik startte de pagina, size_positive, om anderen hier ook van te overtuigen. Je eigen lichaam haten is verschrikkelijk. Het neemt je hele leven over. Ik merk, door mijn beroep, dat ook veel jonge mensen onrealistische idealen nastreven. Ik vroeg ooit in de klas wat de leerlingen aan zichzelf zouden veranderen. Alle leerlingen noemden een fysiek kenmerk van zichzelf op, dit ging van een kleinere neus, naar gewichtsproblemen, tot zelfs andere tenen. Ik wil met deze pagina laten zien dat jezelf graag zien je leven kan veranderen. Als ik nu nadenk over alle tijd die ik verloren ben tijdens het diëten, alles wat ik mezelf ontzegd heb de afgelopen jaren, heb ik hier echt veel spijt van. Ik wil laten zien dat je je leven moet leven. Je moet zijn wie je bent. Stop met jezelf proberen te veranderen, je bent goed hoe je bent. Jaag je dromen na, niet het perfecte lichaam. Door alle soorten lichamen te laten zien op sociale media, en later ook (hopelijk) in de normale media (magazines, televisie, etc), laten we zien dat het oké is dat we er niet allemaal hetzelfde uitzien. Ik wil samen met de rest van de body positivity community een revolutie op gang brengen, meer diversiteit in de media!

Ik wil samen met de rest van de body positivity community een revolutie op gang brengen!

 

Volg Kirsten!
Op Instagram: https://www.instagram.com/size_positive/
Via haar blog: https://sizepositive.wordpress.com/

 

Kirsten Jonsson

 

Geplaatst op

Laten we even stilstaan bij zij die het nog steeds verdomd moeilijk hebben in Europa: niet-begeleide minderjarigen op de vlucht

Hilde Vautmans
Vrouwen met een mening, vrouwen met expertise ter zake, vrouwen die nu eens echt iets kwijt willen. De Liberale Vrouwen geven vrijgevochten vrouwen een forum  via onze nieuwe blog “feminae liberae”. Naar aanleiding van de Dag van Europa kroop Hilde Vautmans, Europees parlementslid voor Open Vld, mama van twee en paardenliefhebber met een hart voor koken, voor ons in haar pen. Over niet-begeleide minderjarigen op de vlucht. Waar zijn ze? 

Vandaag is het Dag van Europa. 68 jaar geleden, op 9 mei 1950, legde de Franse minister Robert Schuman een voor Europa heel belangrijke verklaring af: het eerste initiatief van samenwerking in naoorlogs Europa. Het startschot van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, die in 1952 effectief tot stand kwam. Wat startte als een gemeenschap om een Duits-Franse oorlog onmogelijk te maken, groeide later uit tot de Europese Unie die we vandaag de dag kennen. Een Unie van economische en politieke samenwerking, maar ook één van waarden en normen.

9 mei is daarom een dag om te vieren, maar ook een dag om stil te staan bij wat nog beter kan. Wij, vrouwen, mannen en kinderen mogen het dan wel beter hebben dan toen, anderen hebben het nog steeds verdomd moeilijk. Zo ook kinderen die na een vreselijke tocht vanuit hun thuisland in Europa aankomen, op zoek naar een beter leven.

Hoe kan dit in Europa gebeuren, vroeg ik me af? Waar zijn al die kinderen? Wat is er met hen gebeurd? Niemand die het wist.

In 2016 bracht Europol aan het licht dat 10.000 niet-begeleide minderjarige vluchtelingen vermist waren. Een cijfer dat als een schokgolf door Europa ging. Het moment dat ook voor mij een echte ‘eyeopener’ was en blijft. Hoe kan dit in Europa gebeuren, vroeg ik me af? Waar zijn al die kinderen? Wat is er met hen gebeurd? Niemand die het wist. Dus besloot ik om van hun lot mijn prioriteit te maken. Zo ging ik eerst te rade bij Brian Donald, Stafchef van Europol. Hij vertelde me dat de kinderen in het beste geval naar een ander land zijn gegaan en daar bij familie verbleven. Maar daar voegde hij aan toe dat anderen gebruikt werden voor kinderarbeid of prostitutie, of gewoonweg gedood voor hun organen. En eigenlijk wisten ze gewoon niet waar en bij wie die kinderen waren en wat ze deden. Toen ik hem vroeg wat ik zelf kon doen, zei hij: ‘create awareness’, creëer bewustzijn! Daarom ging ik zelf op zoek naar verhalen, antwoorden en waar mogelijk oplossingen.

Ik bezocht Belgische asielcentra en sprak met voogden. Ik ging naar de vluchtelingenkampen in Duinkerke en Calais waar ik verschillende kinderen ontmoette en zag hoe ze rondliepen in erbarmelijke omstandigheden. Ik sprak ook met Heidi De Pauw (Child Focus), Catherine De Bolle (Europol) en Vĕra Jourová (Europese Commissie). Vanuit hun eigen ervaring legden ze mij hun visie uit, de uitdagingen, problemen en mogelijke oplossingen die zij zien. Ik maakte er een boek over: “Waar zijn ze?”.  Want hun lot laat mij niet los.

Hun lot laat mij niet los.

Ook in België verdwijnen niet-begeleide minderjarige vluchtelingen en de laatste cijfers zijn niet van de minste. Child Focus kreeg, in 2017, 124 nieuwe meldingen en de Dienst Voogdij heeft het over 618 verdwijningen. Bovendien zijn deze cijfers maar het topje van de ijsberg. Veel verdwijningen worden niet of laat gemeld en we weten zelf niet goed hoeveel minderjarige vluchtelingen er precies in Europa aankomen, laat staan verdwijnen.

Om ervoor te zorgen dat deze kinderen niet vermist raken, hebben we nog heel wat werk voor de boeg. Zo moeten we beginnen met deze kinderen zo snel mogelijk op een kindvriendelijk manier te registreren, met vingerafdrukken en foto’s, maar ook te informeren, liefst op kindermaat. Bovendien moet er voor elk kind menswaardige opvang voorzien zijn en een voogd worden aangeduid. De asiel -en gezinsherenigingen moeten sneller. Dublin moet hervormd worden om de druk bij de landen aan de grens weg te halen. En, heel belangrijk, de netwerken van mensensmokkel en -handel moeten keihard aangepakt worden.

Samen, zowel op lokaal, nationaal als Europees vlak moeten we ervoor zorgen dat deze maatregelen daadwerkelijk genomen worden. De dag van Europa is een dag om te vieren maar ook een dag om stil te staan bij het lot van de 10 000 niet-begeleide minderjarigen op de vlucht. Want hoewel er stilaan meer bewustzijn is, hebben we in Europa nog geen bergen verzet.

De dag van Europa is een dag om te vieren maar ook een dag om stil te staan bij het lot van de 10 000 niet-begeleide minderjarigen op de vlucht. Want hoewel er stilaan meer bewustzijn is, hebben we in Europa nog geen bergen verzet.

Graag meer lezen? Mail jouw adres naar hilde@vautmans.eu en ontvang een gratis exemplaar.

 

Geplaatst op

Meisjes én jongens vaccineren tegen HPV – Freya Saeys

Freya Saeys

Vrouwen met een mening, vrouwen met expertise ter zake, vrouwen die nu eens echt iets kwijt willen. De Liberale Vrouwen geven vrijgevochten vrouwen een forum  via onze nieuwe blog “feminae liberae”. Naar aanleiding van Wereldgezondheidsdag kroop Freya Saeys, politica voor Open Vld, mama en huisdokter, voor ons in haar pen. 

HPV, of voluit het Humaan Papillomavirus, veroorzaakt jaarlijks bij zo’n 700 vrouwen baarmoederhalskanker. Daarom worden meisjes rond hun dertiende via het CLB gevaccineerd tegen het virus. Wetenschappelijk onderzoek toont echter aan dat HPV ook bij jongens kanker kan veroorzaken, bijvoorbeeld keelkanker. Om die reden – en een heleboel andere – vaccineren we voortaan best ook onze jongens tegen HPV.

Voor de duidelijkheid eerst even enkele feiten op een rijtje. HPV is een virus dat meer dan honderd varianten of ‘types’ kent. Enkele van die types kunnen kanker veroorzaken. Bij vrouwen is dat voornamelijk baarmoederhalskanker. Maar HPV treft dus ook mannen: 25% van de HPV-kankers komt voor bij mannen, meestal in de vorm van keel-, anus- of peniskanker. Andere types van het virus kunnen dan weer genitale wratten veroorzaken en treffen zowel mannen als vrouwen.

Ook als HPV geen symptomen geeft, blijft het seksueel overdraagbaar en kan je dus – ongewild en ongeweten – een bedpartner besmetten.

HPV wordt hoofdzakelijk via seksueel contact verspreid. Zo’n 80 procent van de seksueel actieve bevolking wordt in de loop van hun leven geconfronteerd met een HPV-besmetting. De meeste HPV-besmettingen geven geen symptomen en verdwijnen vanzelf weer, maar bij 10% veroorzaakt het virus dus genitale wratten, of in ergere gevallen, kanker. Ook als HPV geen symptomen geeft, blijft het seksueel overdraagbaar en kan je dus – ongewild en ongeweten – een bedpartner besmetten.

Maar er is goed nieuws. Het vaccinatieprogramma voor meisjes is een bijzonder groot succes. Zo’n 90% van de meisjes wordt gevaccineerd via het CLB, hoewel vaccinatie niet verplicht is. Ook hopen we dat binnenkort een nieuwe vaccin, dat recent op de markt kwam, zal worden gebruikt. Dat vaccin beschermt tegen nog meer HPV-types – waaronder ook genitale wratten. Op die manier wordt het overgrote deel van de meisjes dus beschermd tegen de meest risicovolle HPV-types. Jongens zijn dat momenteel niet – en dat is om meer dan één reden een probleem.

Ook jongens verdienen dus beschermd te worden tegen HPV-infecties, liefst op grote schaal via de schoolvaccinatieprogramma’s.

De eerste reden is louter medisch. Zoals al gezegd, treft 25% van de HPV-gerelateerde kankers mannen. Bovendien komen genitale wratten even vaak bij mannen als vrouwen voor. Ook jongens verdienen dus beschermd te worden tegen HPV-infecties, liefst op grote schaal via de schoolvaccinatieprogramma’s. Dat zei ook de Hoge Gezondheidsraad al in hun advies van september 2017.

Een bijkomende reden om ook jongens te vaccineren is om het risico op verspreiding verder in te dammen.  Zo kunnen jongens het virus nog altijd oplopen én verspreiden, zeker in het geval van homoseksuele contacten. Géén van beide partners is dan namelijk gevaccineerd, wat het risico op besmetting uiteraard groter maakt.

Mogelijk ontstaat dan de perceptie dat het enkel meisjes zijn die het virus verspreiden en oplopen, en dit door promiscue gedrag – of dat een vaccinatie promiscue gedrag juist zou aanmoedigen.

En dan is er nog een belangrijk issue rond perceptie. Doordat meer en meer mensen zich ervan bewust worden dat HPV seksueel overdraagbaar is, ontwikkelt zich stilaan een taboe rond het virus. En dat terwijl 80% van de seksueel actieve bevolking op een bepaald moment een HPV-infectie oploopt. Net omdat HPV in de taboesfeer dreigt te geraken, is het gevaarlijk om énkel meisjes te vaccineren. Mogelijk ontstaat dan de perceptie dat het enkel meisjes zijn die het virus verspreiden en oplopen, en dit door promiscue gedrag – of dat een vaccinatie promiscue gedrag juist zou aanmoedigen. Die perceptie mag dan wel manifest onjuist zijn, éénmaal genesteld in de overtuiging, valt ze moeilijk ongedaan te maken. Ook daarom is het noodzakelijk dat we meisjes én jongens vaccineren. Niet enkel omwille van medische redenen, maar ook omdat we absoluut moeten voorkomen dat meisjes onterecht ‘de schuld’ krijgen van een opgelopen of doorgegeven HPV-infectie.

 

Geplaatst op

“Ik weet nog altijd niet wat schrijven” – Khadija Zamouri

Khadija Zamouri

Vrouwen met een mening, vrouwen met expertise ter zake, vrouwen die nu eens echt iets kwijt willen. De Liberale Vrouwen geven vrijgevochten vrouwen een forum  via onze nieuwe blog “feminae liberae”. Vandaag, op 22 maart, 2 jaar na de aanslagen in Brussel kroop Khadija Zamouri, Brussels parlementslid en Molenbeekse mama, voor ons in haar pen, over schuldvraag en de kracht van Molenbeekse vrouwen.

Parijs 13 november 2015. Brussel 22 maart 2016. Jonge mannen zijn de waanzin voorbij en plegen terroristische aanslagen. Vreselijke misdaden met onschuldige, dodelijke slachtoffers tot gevolg. In Parijs waren de slachtoffers mensen die een avondje uitgingen om zich te ontspannen. In Brussel waren de slachtoffers op weg naar hun werk. De daders waren personen die dachten te handelen in naam van God, personen die menen de waarheid over goed en slecht te kennen en die waarheid aan anderen willen opdringen.

De daders waren personen die dachten te handelen in naam van God, personen die menen de waarheid over goed en slecht te kennen en die waarheid aan anderen willen opdringen.

Maandag 18 maart 2018. Lieselotte stuurt me een mail met de vraag of ik twee jaar na de aanslagen voor Feminae Liberae een persoonlijk stuk wil schrijven over de aanslagen.

Eerlijk gezegd, ik weet nog altijd niet hoe te reageren! Ik was die dagen te gast in TV-studio’s. Ik werd zelfs geïnterviewd door CNN. En toch vind ik het 2 jaar na de feiten nog altijd moeilijk om iets zinvol te zeggen of te schrijven over die vreselijke gebeurtenissen.

De daders van de aanslagen in Parijs en Brussel waren (meestal) Belgen. Vaak inwoners van mijn geliefd Brussel, soms zelf inwoners van mijn gemeente Molenbeek. Ergens zou je bijna zeggen dat het ‘onze’ jongens waren die deze vreselijke misdaden begingen.

Voor alle duidelijkheid: ik zeg niet ‘onze’ jongens zoals bij sporters of idolen. Met dergelijke daden plaatsen terroristen zichzelf buiten onze maatschappij. Het zijn daden die niet goedgepraat kunnen worden. Maar de uitdrukking ‘onze’ jongens schoot me door het hoofd toen ik goed en wel besefte dat bepaalde daders misschien in onze crèches hebben gezeten, in onze scholen schoolliepen, naar jeugdhuizen gingen waar ook onze kinderen gaan. Daar waar in het verleden op CNN en Al Jazeera oorlog en terreur altijd veilig ver van ons bed was, kwamen door deze aanslagen ook de daders dichtbij huis.

Aan politici die de vreselijke gebeurtenissen willen gebruiken om hun politiek marktaandeel te vergroten door de politieke verantwoordelijkheid in een voorspelbare hoek te leggen, wil ik vragen om enige afstand te nemen.

Ik vind het confronterend om te moeten vaststellen dat alle inspanningen van het beleid ten spijt, we er niet in geslaagd zijn om de jongeren die de aanslagen pleegden op het juiste pad te houden. De daders zijn individueel verantwoordelijk maar hebben ook wij niet gefaald? De overheid en politiek zijn er tijdens die dramatische dagen niet in geslaagd om één van hun kernopdrachten waar te maken, met name het waarborgen en garanderen van de openbare veiligheid. Maar ik wil verder gaan. De verantwoordelijkheid voor de aanslagen moet niet enkel gezocht worden in het politie-, veiligheids- of justitieel beleid. De verantwoordelijkheid ligt niet bij deze of gene minister, bij deze of gene burgemeester. Aan politici die de vreselijke gebeurtenissen willen gebruiken om hun politiek marktaandeel te vergroten door de politieke verantwoordelijkheid in een voorspelbare hoek te leggen, wil ik vragen om enige afstand te nemen.

Er waren die dagen politieke collega’s die naar elkaar uithaalden dat het niet mooi was. Met de schuldvraag en zware verklaringen werd gepingpongd in functie van de meerderheid of oppositie waartoe men wel of niet behoorde. Terwijl stoere uitspraken over het schoonmaken van Molenbeek nog nazinderden, zag ik op de VRT de getuigenis van een leerkracht die nog geen jaar geleden een van de daders van de aanslagen van Parijs in haar klas zag radicaliseren. Ze legde uit hoe ze dat feit bij de klassenraad had aangekaart. Ze had ook een brief geschreven naar de inspectie. Maar ondanks de waarschuwingen zijn de leerkracht, de klassenraad, de school, de inspectie, het onderwijsnet en heel het onderwijssysteem er niet in geslaagd de terreuractie van een van de leerlingen te voorkomen.

Het is simplistisch de verantwoordelijkheid van de aanslagen bij het onderwijs te leggen. Dat is ook niet de bedoeling. Ik vind wel dat wij als politici, het beleid, het middenveld en instellingen, collectief dus, er niet in geslaagd zijn om een tendens die we allemaal al een tijdje zagen aankomen, om te buigen of te voorkomen. Toen ik tijdens die dagen op een Franse tv-zender een dame geëmotioneerd hoorde verklaren dat de politici niet gedaan hebben wat ze moesten doen, vond ik dat confronterend. Het had iets van een reality check.

Moeten we dan maar stoppen met politiek voeren? Natuurlijk niet! Als politici zijn we mede verantwoordelijk, naast zoveel andere maatschappelijke actoren. Het was Bilal Benyaich die tijdens die dagen in de studio van de VRT een sterke analyse maakte die verder ging dan het klassieke spelletje van wie wel of niet gefaald heeft. Uiteraard keek hij in de richting van de politieke verantwoordelijken. Maar in één adem wees hij er ook op dat het onderwijs, het welzijnswerk, het arbeidsmarktbeleid, de werkgevers- en werknemersorganisaties, justitie, politie, ouders, imams, jeugdhuizen enzovoort, we allemaal op één of andere manier gefaald hebben.

Dus wat moet ik nu schrijven in antwoord op die mail van Lieselotte? Ik weet het nog altijd niet! De pretentie om het allemaal te weten is ongepast.

Vooral de Molenbeekse vrouwen kregen het in die periode zwaar te verduren. De confronterende kille blikken van voorbijgangers en de wijzende vingers van de rest van de wereld kwamen bij hen extra hard toe. Zij werden beschouwd als dé verantwoordelijken. Het ging immers om “hun” zonen die de aanslag pleegden.

Wat ik wel met zekerheid kan zeggen, is dat de aanslagen mijn gemeente Molenbeek sterk hebben getekend. De gemeente zit, 2 jaar later, nog steeds midden in een proces van traumaverwerking. Vooral de Molenbeekse vrouwen kregen het in die periode zwaar te verduren. De confronterende kille blikken van voorbijgangers en de wijzende vingers van de rest van de wereld kwamen bij hen extra hard toe. Zij werden beschouwd als dé verantwoordelijken. Het ging immers om “hun” zonen die de aanslag pleegden.

Het was ook tegen de achtergrond van deze, emotionele zware, periode dat vooral Molenbeekse vrouwen het heft in eigen handen namen een het tij keerden. Ik moet dan ook spontaan denken aan twee sterke Molenbeekse dames, Malika en Aziza, die in de toen heersende sfeer van wantrouwen het idee hadden om de Wijkacademie op te richten. Met hun vereniging wilden zij een positieve dynamiek teweeg brengen door Molenbeekse vrouwen actief te betrekken in de heropleving van de gemeente. Vrouwen over wie trouwens zoveel geschreven werd, maar aan wie zelden het woord wordt verleend.

En in datzelfde elan richtte Malika Saissi samen met de vrouwenwerking van het Gemeenschapscentrum De Vaartkapoen, het ‘Forumtheater Radicalisering’, op. Via eigenzinnige toneelstukken wilden zij hun verhaal naar de buitenwereld uitbrengen. Hoe zij de aanslagen hebben ervaren en wat dat men hen als mens en vrouw heeft gedaan.

Daarom wil ik dit stuk aan hen opdragen, aan de krachtige vrouwen uit Molenbeek die resoluut hun eigen leven in handen willen nemen en hun gemeente nieuw leven willen inblazen.

Geplaatst op

Getuigenis van een alleenstaande ouder – Sabine Van Oppens

Sabine Van Oppens

Vrouwen met een mening, vrouwen met expertise ter zake, vrouwen die nu eens echt iets kwijt willen. De Liberale Vrouwen geven vrijgevochten vrouwen een forum  via onze nieuwe blog “feminae liberae”. Op deze Internationale Dag van de Alleenstaande Ouder kroop Sabine Van Oppens, onderneemster en alleenstaande mama voor ons in haar pen. 

Ik ben nu 5 jaar alleenstaande ouder. Ik heb de zwangerschap, de weeën, alleen gedragen. Ik ging alleen naar huis met mijn dochter in mijn armen. De eerste maanden stond ik om de 4 uur op, elke nacht. Zoals alle ouders. Maar dan alleen. Ook als ze ziek was. Ik ben weer gaan werken na mijn ouderschapsverlof maar moest een paar maanden loopbaanonderbreking nemen omdat er niet direct een crèche vrij was. Ze was 9 maand.

‘s Ochtends voor ik naar het werk ging, bracht ik mijn dochter naar de crèche. ‘s Avonds moest ik op tijd stoppen om haar stipt 10 minuten voor 18 uur af te halen. Het was altijd een race tegen de klok. Ik was altijd de laatste aan de crèche maar ook altijd één van de eerste collega’s die op het werk moest vertrekken. Op het werk was je snel weg en kwam je niet gemotiveerd over en op de crèche kom je als laatste aan en dan kreeg ik schuldgevoelens dat ik misschien als mama ook niet genoeg moeite deed.

Op het werk was je snel weg en kwam je niet gemotiveerd over en op de crèche kom je als laatste aan en dan kreeg ik schuldgevoelens dat ik misschien als mama ook niet genoeg moeite deed.

Ik ben gek op mijn dochter. We zijn twee handen op één buik. We doen veel samen. We hebben veel leuke momenten. Als we op uitstap gaan of gezellig thuis, aan zee, in de natuur, uit eten, op vakantie, zelfs in museum, overal hebben we plezier. Al was ze nog maar een baby ik nam haar overal mee naartoe als ik niet moest werken.

Soms kreeg ik wel een de opmerking: “Neem je haar daar mee naartoe? Zo ver! Dat zou ik alleen niet durven hoor!” “Ja, want anders kom ik zelf ook niet meer buiten.” antwoordde ik dan.

Toen ze 3 jaar was ben ik gebruik beginnen maken van kinderoppassers. Het duurde even voordat ik dat vertrouwde. Het Is toch een vreemde, waar je je kind bij achter laat. Ik had een nieuwe job en werkte soms laat. Dus ik regelde dat de babysit haar van school afhaalde en bij haar bleef tot ik thuis kwam. Op mijn ouders kan ik niet rekenen, hun gezondheid laat het niet toe.

Uiteindelijk heb mijn eigen zaakje opgericht. Dat was makkelijker om te kunnen combineren met mijn dochter en haar schooluren en het was altijd al een droom van me. Het liep heel goed maar door onvoorziene omstandigheden in mijn privéleven was ik genoodzaakt om weer een vaste job te gaan zoeken. Zodat ik toch een vast en zeker inkomen had. Ik combineer dit nu met mijn bijberoep.

We gaan positief door! Ik ben niet alleen als alleenstaande ouder. Ik heb nog buurvrouwen met meerdere kinderen. Die alles alleen regelen. Dan denk ik: “Oh en ik heb er maar ééntje!” of alleenstaande papa’s in de buurt die co-ouderschap hebben die om de week voor hun kind zorgen.

Het meeste werk is het organiseren. De babysit zegt af, paniek… Is je kind plots ziek en kan je drie dagen het huis niet uit, ben je heel blij als er een reddende engel binnenspringt die je helpt met de boodschappen. Zeker als je zelf ook griep krijgt.

Is je kind plots ziek en kan je drie dagen het huis niet uit, ben je heel blij als er een reddende engel binnenspringt die je helpt met de boodschappen.

Alleenstaande moeders, en ook vaders natuurlijk, zijn niet alleen goed om thuis te blijven bij de kinderen! Zoals ik wel eens te horen kreeg: “Je kan beter gaan stempelen dan heb je die kost van de kinderoppas niet.” Een goed bedoeld advies maar het helpt in de toekomst niemand vooruit. Kleine kindjes worden ook groot. Iedereen heeft talenten en het is belangrijk dat je die kan ontwikkelen. Het is belangrijk dat iedereen goed in zijn vel zit. Ja, soms is het een heel georganiseer maar uiteindelijk is het meer dan de moeite waard! Voor je kind én voor jezelf!

 

Weer weten over Sabine: https://www.hannadetail.com/